γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΟΙ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ»στην Πλατεία Συντάγματος, διαμαρτύρονται σιωπηλά για τον ζοφερό οικονομικό μας περίγυρο. Μισό δρόμο παρακάτω, στα Προπύλαια, σε ένα διαφορετικό ακροατήριο, αρθρώθηκε λόγος να κηρυχθούν άκυρες οι συμφωνίες περί διαχείρισης του δημοσίου χρέους της χώρας. Αιτία ότι παρεισέφρησαν όροι δυναστικοί και επαχθείς σε βάρος μας. Τα επιχειρήματα, ως γνωστόν, καλύπτουν αποστάσεις, εμπεδώνονται και μεταβάλλουν συμπεριφορές.

Γι’ αυτό είναι πιθανόν η τήρηση του Συντάγματος της χώρας μας και όσων όρων αυτού οι συμφωνίες περί χρέους αντιστρατεύονται, να περιέλθει στον αυτόκλητο λαό. Γιατί το ζήτημα είναι αν θα ενδώσουμε και προσυπογράψουμε τον «εκβιασμό» διεθνών κερδοσκόπων προς αναντίρρητη ταχεία αποπληρωμή κάθε οφειλής, που συνιστά τον τρόπο παγίδευσης των κρατών και μετάλλαξής των από κυρίαρχα σε υποτελή.

Η ψήφιση Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής, ώστε να περάσει εκ πλαγίου η εκποίηση των κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων και να θεσμοθετηθεί διά της απομείωσης δικαιωμάτων και της φτώχειας ταυτόχρονα η φτήνια του εργατικού δυναμικού-το λιγότερο- προκαλεί. Το ότι δεν μπορείς να επιβάλεις στον ισχυρό τη θέλησή σου, όταν αυτός δεν συμφωνεί, όπως τελευταία λέγεται, είναι αποπροσανατολιστικός κυνισμός. Να συζητηθούν όλα, λοιπόν, με τ’ όνομά τους στη Βουλή και να επιχειρηματολογήσουν οι εκπρόσωποί μας επ’ αυτών. Αλλιώς, ο εξωκοινοβουλευτικός αντίλογος είναι πράγματι εκκωφαντικός και η σιωπή εξίσου ηχηρή.