γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΤΟ «ΣΥΝΤΑΓΜΑ»,ως κανόνας περιορισμού των κυβερνώντων, δεν θα ’χε καμία δεσμευτικότητα ακόμη και επί κοινοβουλευτισμού, αν η στρατηγική της ερμηνείας και τήρησής του, επαφίετο αποκλειστικά στην αριθμητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που ανεδείχθη τελικά σε κυβέρνηση.

Οι συντάκτες του αμερικανικού Συντάγματος είχαν επίγνωση ότι «τυραννία» μπορεί να επιβληθεί και σ’ αυτήν την περίπτωση και γι’ αυτό αναγνώρισαν εξ αρχής δικαίωμα αρνησικυρίας σε μία ορισμένη κοινοβουλευτική μειοψηφία, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος να πληγούν τα νεοπαγή εθνικά συμφέροντα του συνόλου.

Οι αυξημένες πλειοψηφίες των 3/5 στα ευρωπαϊκά Συντάγματα, εδώ βρίσκουν την καταγωγική τους σκέψη. Οταν, λοιπόν, τίθεται ζήτημα ερμηνείας «εθνικού συμφέροντος», όπως αυτό προς αποφυγή χρεοκοπίας της χώρας, τούτο δεν μπορεί να παραβλέπεται και να πάψει να τηρείται. Γι’ αυτό η επικύρωση σε επίπεδο Κοινοβουλίου «Συνθηκών» με όργανα διεθνών οργανισμών, όπως είναι το «Μνημόνιο», αλλά και τα «μέτρα επικαιροποίησής» του, είναι πάντοτε αρμοδιότητος τέτοιων αυξημένων πλειοψηφιών (28.2 Συντ). Πολύ περισσότερο όταν παρουσιάζονται ως «έκτακτα» μέτρα «ανάγκης» για τη σωτηρία μας και δι’ αυτών αποζητάται η μείωση κατοχυρωμένων στο Σύνταγμα «δικαιωμάτων» μας, αφού τούτο συνιστά εξαίρεση στον κανόνα ότι για κάθε κράτος προέχει η προάσπιση των συμφερόντων των πολιτών του (28.3 Συντ). Εφόσον η «ιστορικοσυνεκτική» ανάγνωση, βέβαια, επικρατήσει.

Μάκης Τζίφρας

Νομικός