ΜΕΙΩΣΗμιας οφειλής κατά κεφάλαιο και τόκους, όπως και η χρονική επιμήκυνση αποπληρωμής της είναι εξαιρετικά ευπρόσδεκτες λύσεις για κάθε οφειλέτη, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι τέτοιες συμφωνίες επιτυγχάνονται μόνο με παροχές πρόσθετων εξασφαλίσεων του δανειστή. Η Ελλάδα μπορεί να πέτυχε τη μεγαλύτερη, σε επίπεδο αριθμών, μερική διαγραφή χρέους κράτους από υπάρξεως εθνικών οικονομιών που έχει γίνει ποτέ, αλλά δέχτηκε να συμφωνηθεί ότι θα στερείται εφεξής της δικαστικής ασυλίας του κράτους επί των περιουσιακών στοιχείων του, δηλαδή του δικαιώματος ασυλίας που τα κυρίαρχα κράτη έχουν να μην υπόκειται η περιουσία τους, συνολικά και απεριόριστα, σε αναγκαστικά μέτρα εκτέλεσης. Μήπως, λοιπόν, «επετεύχθη» ν’ απαλλοτριωθεί οικειοθελώς νομικά η δικαστική ασυλία ενός ευρωπαϊκού κράτους, με όρους προσέγγισης τραπεζικής λογικής δανειστή; Κάποιοι απ’ αυτούς που διεθνώς μας στήριξαν, ίσως ήδη να εύχονται να μην μπορέσουμε ποτέ στο μέλλον ν’ ανακάμψουμε, ώστε να καρπωθούν οι δανειστές τον πλούτο μας. Κάποιοι άλλοι, άραγε, να έχουν ήδη αρχίσει να υπολογίζουν πόσο εν τέλει «αξίζει» η «κυριαρχία», πόσο «κοστίζει» ένα κράτος; Ας μην ξεχνάμε ότι η διεθνής κοινότητα και άλλοτε υπέρ της Ελλάδας «πέτυχε» τη μεγαλύτερη ανταλλαγή πληθυσμών που έγινε στην ιστορία (1922), όπως και τώρα (2012) αναμφίβολα «πέτυχε» τη μεγαλύτερη ανταλλαγή ομολόγων, που έγινε πάλι ποτέ. Από τέτοιες «πρωτιές» δυστυχώς ξέρουμε, αλλά το ζήτημα είναι ν’ αποφευχθούν οι «καταστροφές». Αλλωστε, η αρχική ιδέα προς τη «Σμύρνη» δική μας ήταν;