ΑΠΛΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑγια το ελληνικό πρόβλημα ρευστότητας, δηλαδή για την ικανότητα της Ελλάδας να έχει χρήμα για να αποπληρώνει τα επόμενα τοκοχρεωλύσιά της, μεταβλήθηκε σταδιακά σε πρόβλημα χρεωκοπίας, λόγω φόβου ότι δεν θα μπορέσει δήθεν ποτέ στο μέλλον να είναι σε θέση να ξεπληρώσει όλα τα χρέη της. Χρέη, όμως, που δεν ήταν ακόμα απαιτητά. Το πρόβλημα της πρόσκαιρης έλλειψης ρευστότητας θα μπορούσε να το λύσει και μόνη της η ΕΚΤ, αν δεν είχε τεθεί σε αυτή μια παράλογη για τη νομισματική ένωση απαγόρευση να μη δανείζει απευθείας τα κράτη, η οποία ετέθη από τη Γερμανία, για να είναι πλέον μονόδρομος ο δανεισμός από κράτη με ταμειακά αποθέματα. Αποτέλεσμα ήταν να μας επιβληθεί -κατά παράκαμψη κάθε νομικής λογικής- να ρυθμίσουμε άμεσα στο παρόν όλες, ακόμη και τις μη απαιτητές υποχρεώσεις μας, έναντι όλων των δανειστών της χώρας, πράγμα που δεν ζητήθηκε από κανένα άλλο υπερχρεωμένο κράτος. Πλέον θα δάνειζαν την Ελλάδα υπό όρους για να αποπληρώνουμε εφεξής τα τοκοχρεωλύσια και χρέη, αλλά απαίτησαν να έχουν τον «έλεγχο», σε βαθμό που να προηγείται μάλιστα η ικανοποίηση των δανειστών, της ικανοποίησης των Ελλήνων πολιτών. Παρόλο που κάθε κράτος υπάρχει υπέρ και χάριν του λαού του, δεσμευτήκαμε εμείς να αλλάξουμε ακόμα και αυτή τη συνταγματική πρόβλεψη κυριαρχίας. Η επίσημη ρητορική της κυβέρνησης υποστηρίζει, κατά παράφραση του Θουκυδίδη, ότι δεν μπορούσε τίποτε άλλο να γίνει απέναντι στους ισχυρούς και έκανε ό,τι μπορούσε. Αλλά μπορεί, άραγε, ο οικονομικά ισχυρός να κάνει πολιτικά ότι θέλει;