γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗνα υιοθετήσουν κοινούς κανόνες «λιτότητας – εγκράτειας» αποφάσισαν οι ηγέτες. Ο κανόνας της δημοσιονομικής πειθαρχίας θα πρέπει, κατ’ αυτούς, αδιάκριτα να τηρηθεί. Όποιο κράτος τον παραβεί να τιμωρείται αυτόματα. Ούτε ν’ αρθρώσει υπερασπιστικό λόγο θα δικαιούται! Πέραν του ότι πρόκειται για πρωτόγνωρο πειθαρχικό δίκαιο κρατών, αυτή η ρύθμιση από μόνη της αναιρεί κάθε έννοια δίκαιης μεταχείρισης, την οποία γνωστοί κανόνες νομικού πολιτισμού εξασφαλίζουν σε κάθε υπόλογο.

Επιπροσθέτως, αυτό το κυρωτικό δίκαιο καθιστά την πολιτική λιτότητας κανόνα, πλέον, νομικό κι όχι αντικείμενο πολιτικού διαλόγου, την κλασική οικονομική θεωρία του Ντέιβιντ Ρικάρντο (19ος αιώνας) περί «εγκράτειας» ως «λύση», ενώ δεν είναι καν η δημοσιονομική παραβατικότητα η αιτία της σημερινής κρίσης!

Θα είναι, λοιπόν, «λάθος» να κυρώσουμε ως κράτος-μέλος αυτό το πειθαρχικό δίκαιο με εσωτερικό νόμο, όσο κι αν μας πιέσουν να το κάνουμε. Αν βρεθούμε «υπόλογοι», θα κινδυνέψουμε να γίνουμε έρμαιο «τυραννίας». Άλλωστε, όλοι μας γνωρίζουμε ότι η πολιτική φτώχειας που μας επεβλήθη με τα «φιλελεύθερα μνημόνια» πρέπει να αλλάξει κι όχι να διαιωνιστεί. Ας μην πανηγυρίσουμε, λοιπόν, για το ότι οι «πρόθυμοι» ηγέτες οδεύουν προς μία δημοσιονομική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τέτοιου τύπου. Εμείς ας διατηρήσουμε τον «σκεπτικισμό» και την «απροθυμία» μας. Γιατί αυτό σίγουρα δεν είναι ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ενώ υπάρχει ορατός κίνδυνος ν’ αποδειχτεί «ολοκληρωτισμός»!