γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣτης χώρας μας προς ιδιώτες δανειστές, το ύψος και τους όρους αποπληρωμής του οποίου διαπραγματεύεται συμβιβαστικά η κυβέρνηση μαζί τους, ως ενδεχόμενη διένεξη μεταξύ ιδιωτών και κράτους, υπάγεται στα ελληνικά δικαστήρια, καθώς αρχή κάθε κυρίαρχου εθνικού κράτους είναι η λειτουργία της Δικαιοσύνης ν’ ασκείται από τα δικαστήριά του. Αυτή η αρχή αυτοπροστασίας των εθνικών κρατών, ως περιεχόμενη στο Σύνταγμα, δεσμεύει την κυβέρνηση, η οποία οφείλει να τη θέτει ως «κατακόκκινη γραμμή» προστασίας μας, καθώς τελευταία επροτάθη από πλευράς των δανειστών να υπαχθεί αυτή η διαφορά σ’ ένα «κοινό αλλοδαπό δίκαιο». Τούτο σημαίνει ν’ αποδεχτούμε εμείς οικειοθελώς να δικαστούν οι διαφορές αυτές από οιαδήποτε άλλα δικαστήρια, πλην των ελληνικών, αλλά και ν’ απολέσουμε αντιρρήσεις, που μόνο τα κράτη μπορούν να προβάλουν εκ του διεθνούς δικαίου, όπως ότι σε κατάσταση ανάγκης – αδυναμίας του κράτους, προηγείται η ικανοποίηση των πολιτών του αυτής των δανειστών του, ένσταση που το «βρετανικό» δίκαιο, που προτείνουν οι δανειστές, δεν προβλέπει. Ο κ. πρωθυπουργός τονίζει ότι δεν έχει γίνει αποδεκτή η πρόταση, προσθέτει, όμως, ότι «θα συνεκτιμηθεί (αυτή) στο σύνολο της συμφωνίας», καθώς άλλη «κόκκινη» γραμμή από τη σωτηρία της χώρας αυτός δεν έχει. Ομως, η «κατακόκκινη γραμμή» προστασίας του κράτους μας βρίσκεται αλλού. Δεν θα πρέπει, λοιπόν, αυτές να συμπέσουν;