γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΑΝΑΜΕΣΑστον κόσμο που ξέραμε και στον κόσμο που ζούμε, το ρήγμα χαράχθηκε με τα δύο μνημόνια υποτέλειας που υπογράψαμε. Ζούμε πλέον σε μια παρατεταμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μέρα τη μέρα όλο και πιο απογοητευμένοι και απαισιόδοξοι. Θα υπογράψουμε και τρίτο; Ποιοι είμαστε λοιπόν για τους «Μερκοζί»; Και πού μας πάνε, καθώς κανόνες, αξίες, όρια επιβάλλονται απ’ αυτούς; Οσο όμως η κοινωνική μας ζωή δεν θα συνδέεται με σκοπούς αυτονομίας αλλά θα εξαρτάται από αιτίες που «ξένοι» θα ορίζουν, θα κατρακυλάμε. Η πίστη στη νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μας οδηγεί, που είναι ακόμα το μεγάλο κεφάλαιό της, οφείλεται στην «νομιμότητα» που αυτή έχτισε στους κόλπους της, αυτήν που τώρα εγκαταλείπει. Καθώς δεν είναι λειτουργικό ζήτημα μόνο και από αξιολογική άποψη ουδέτερο τ’ ότι η χώρα μας δεν είχε άμεση πρόσβαση στο τελικό στάδιο του διαλόγου και ούτε καν συμμετοχή κατά τη διαδικασία οριστικής λήψης των αποφάσεων για τα «μνημόνια» και τα «μέτρα», που έπρεπε κατά την κρίση του «διευθυντηρίου» να επιβληθούν στο λαό μας. Το ότι περίμενε η ελληνική κυβέρνηση στον προθάλαμο να της «ανακοινωθούν» οι αποφάσεις, αποτελούσε ήδη βαρύτατο πλήγμα – υποχώρηση στην ευρωπαϊκή νομιμότητα, όπως αυτή είχε αρχικώς θεσπιστεί ως δημοκρατική διαδικασία προστασίας των συμμετεχόντων κρατών. Για εμάς συνιστούσε δίχως άλλο σιωπηρή παράδοση, η οποία οδήγησε στη συνέχεια στη γνωστή απόφαση «σχετικοποίησης» των συνθηκών και μόνιμης αφαίρεσης του δικαιώματος των κρατών να συμμετέχουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και να προβάλλουν αντιρρήσεις στην επιβολή κυρωτικών μέτρων σε βάρος τους. Μήπως έχουμε «οδηγηθεί» πολιτικά στον «αυταρχισμό»;