γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΤΑ ΕΘΝΙΚΑμας δάνεια από τραπεζίτες και προστάτιδες δυνάμεις και ειδικά ο διακανονισμός των στο Λονδίνο τα έτη 1877-78 έχουν νομικά τεράστιες ομοιότητες με το κούρεμα του χρέους μας εν έτει 2012. Και τότε είχαμε ανταλλαγή ομολόγων και λήψη νέου δανείου ταυτόχρονα, μόνο που τα χρήματα εξ αυτού συμφωνήθηκε ότι δεν θα πάνε αποκλειστικά στην αποπληρωμή των προγενέστερων χρεών, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του στη στήριξη των πραγματικών αναγκών του κράτους, δηλαδή στη στήριξη της πραγματικής οικονομίας. Κανείς δεν αυτοκτόνησε τότε μπροστά στο Κοινοβούλιο, ούτε είχαμε διπλασιασμό των αυτοκτονιών, παρόλο που η χώρα παρέμεινε και μετά με ονομαστικό χρέος τεράστιο. Σήμερα οι νέοι δανειστές και προστάτες, που όλ’ αυτά δεν τ’ αγνοούν, αλλά τα παρασιωπούν, μας συλλυπούνται από πάνω για τον άδικο χαμό του συνταξιούχου, που έβαλε τέλος στη ζωή του καταγγέλλοντας με την πράξη του την οικονομική φρίκη που βιώνουμε. Μ’ έναν πυροβολισμό, που ο κρότος του ακούστηκε στα πέρατα της οικουμένης, αρκετοί μάλλον κατάλαβαν ότι μας έχουν οδηγήσει στο όριο που ο πολίτης μπορεί να δραπετεύσει προς το παράλογο. Καθήκον ενός πρωθυπουργού, που πράγματι μας εκπροσωπεί, θα ήταν να προκηρύξει άμεσα εκλογές, με λόγο για την επίσπευσή τους τον διπλασιασμό των αυτοκτονιών στη χώρα μας, λόγω της θανάσιμης λιτότητας. Καθήκον του επόμενου να προβεί σε διαβήματα παντού, ώστε να επιτύχει να θέσει ως νέο όρο διακανονισμού «πραγματικό χρήμα» να διατεθεί για τις ανάγκες μας. Μέχρι τότε, το απονενοημένο αυτό διάβημα του αυτόχειρα είναι ίσως η αποτελεσματικότερη εκπροσώπηση που πετύχαμε διεθνώς.