«ΟΜΟΣΠΟΝΔΟΠΟΙΗΣΗ»των πολιτειών σε κράτος πραγματοποιήθηκε στην Αμερική χάρη σ’ ένα απομακρυσμένο κέντρο, το οποίο τόνιζε ότι, αν δεν υιοθετηθούν τα «μέτρα» του σε καθεμία εξ αυτών στο τοπικό Κοινοβούλιο, θα αίρετο η «στήριξη» των υπολοίπων προς αυτήν. Πρόσφατα, αξιωματούχοι της Ευρώπης χρησιμοποίησαν την ίδια μέθοδο απέναντι στο «κράτος» μας, καθώς ζήτησαν να υπερψηφιστεί το «Μεσοπρόθεσμο Μνημόνιο» από το Κοινοβούλιό μας με ευρύτερη συναίνεση, δηλώνοντας ότι, διαφορετικά, θα πάψει η οικονομική μας στήριξη, με αποφάσεις των Κοινοβουλίων άλλων μελών της. Η ρύθμιση του χρέους ενός κράτους παραμένει, φυσικά, αρμοδιότητας της κυβέρνησής του και, σε διακρατικό επίπεδο, μια τέτοια συμφωνία πάντα δέσμευε και τις επόμενες. Το κύριο «πρόβλημα» εδώ είναι ότι η «συμφωνία» περί ρύθμισής του δεν είναι αμφιπλεύρως κατά περιεχόμενο οριστική, αλλά «επικαιροποιείται» σκοπίμως, για να ζητούν συνεχώς «νέα μέτρα», πράγμα που απέχει από την κατάρτιση μιας συμφωνίας καθαρής, που μπορείς να κρίνεις, αν π.χ. οι αποκρατικοποιήσεις και οι θυσίες των αποδοχών μας είναι αναγκαίες για ν’ αποσβέσουν το χρέος σε τρία ή και σε δέκα χρόνια. Αν δεν απαιτήσουμε τώρα «δεσμεύσεις» και «οριστικούς όρους» αποπληρωμής, όλα θα ελέγχονται και θα εξαρτώνται διαρκώς από «άλλους» και όχι από εμάς, με αποτέλεσμα τη «μετάλλαξη» του κράτους από κυρίαρχο σε απλή «πολιτεία».