γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΟΣΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝότι, στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης περί ανανέωσης του χρέους ενός κράτους, μπορούν να συμφωνηθούν πάσης φύσεως νομικές δεσμεύσεις υπέρ των δανειστών του, όπως ότι όσα έσοδα θα αποκτά αυτό προσεχώς από την ανάπτυξή του θα πρέπει να περιέρχονται κατά προτεραιότητα στους δανειστές και μόνο μετά τη μερική κάθε φορά ικανοποίησή τους τα εναπομείναντα έσοδα του κράτους να διατίθενται ως μισθοί, συντάξεις κι άλλες παροχές προς τον λαό, παραβλέπουν ότι μια τέτοια συμφωνία προσκρούει στον πολιτικό φιλελευθερισμό.

Γιατί η «κοινή ευημερία» του λαού, η οποία είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένη «ελευθερία», κινδυνεύει έτσι να τεθεί σε μια τέτοια «συμφωνία» σε δεύτερη μοίρα. Η κυρία Μέρκελ, η οποία φαίνεται να θεωρεί «λεπτομέρειες» τέτοιες ελευθερίες, ζήτησε προ ημερών να ψηφίσουμε «νόμο» και να αλλάξουμε και το «Σύνταγμά» μας ακόμα, ώστε τα συμφέροντα των πιστωτών να προηγούνται, πλέον, παντός άλλου συμφέροντος και ανάγκης. Άλλωστε, το ίδιο αποτέλεσμα επιδιώκουν να επέλθει σε βάρος του λαού οι υπέρμαχοι της υπογραφής της συμφωνίας PSI υπό το βρετανικό δίκαιο. Όταν, λοιπόν, οι δανειστές αντιλαμβάνονται ότι τα αντιτιθέμενα συμφέροντα πιστωτών και λαού δεν μπορούν να συγκεραστούν ικανοποιητικά σε μια συμφωνία (PSI) και ζητούν γι’ αυτό να προηγηθούν, τότε καθίσταται νομικοπολιτική αναγκαιότητα η προστασία της οικονομικής αυτοτέλειας του κράτους και των πολιτών του. Γιατί το Σύνταγμά μας δεν γράφει ότι «το κράτος υπάρχει υπέρ των δανειστών του»!