Το ερώτημα που παγιώνεται, όσο περνά ο καιρός, είναι αν φταίει ο άνθρωπος για τις πρωτοφανείς καταστροφές στον πλανήτη. Η εύλογη απάντηση είναι «και ο άνθρωπος». Πρόκειται για αυτό που λέγεται απλά αλλά κατανοητά «πολλοί άνθρωποι σε λάθος χώρο», όπου το «άνθρωποι» παραπέμπει στα αναγκαία και στα παρελκόμενα: Παρεμβάσεις στη φύση, μπαζώματα πολυτελείας και μη, ιδιοκτησίες ακίνητες και κινητές, κατασκευές και κατά καιρούς «πλήρης» αλλά καταχρηστική εκμετάλλευση του χώρου. Πέραν αυτού, οι καταστροφές αποκτούν χαρακτήρα άμεσου ή όχι κινδύνου, αναλόγως του τόπου που συμβαίνουν. Είναι πιο ορατές και άμεσα αντιληπτές όταν συμβαίνουν σε πόλεις, πυκνοκατοικημένες περιοχές του ανεπτυγμένου κόσμου, ίσως και λόγω δημοσιότητας. Λιγότερο ορατές οι καταστροφές (αν και συχνότερες) σε χώρες του Τρίτου Κόσμου. Η συχνή αντίδραση στον ανεπτυγμένο κόσμο, λόγω απόστασης, μοιάζει σαν να κερδίζουμε χρόνο: «Είναι μακριά, δεν φαίνεται να κινδυνεύουμε». Οταν οι καταστροφές συμβαίνουν «πιο κοντά», σκορπούν αιφνιδιασμό, ανησυχία και φόβο. Κάτι κακό γίνεται περισσότερο απειλητικό όταν μας πλησιάζει. Το μακρινό κακό, ο εαυτός για λόγους (πρόσκαιρης αλλά αναγκαίας) προστασίας το κηρύσσει (σχεδόν) ανύπαρκτο. Ομως, η Βαλένθια είναι κοντά. Είναι στην ανατολική Μεσόγειο. Μια «ανάσα» από την Κορσική, τη Σαρδηνία και τη Νάπολη. Αίφνης, το κακό από έννοια μεταβάλλεται σε σχήμα.