Η συνάφεια που αναπτύσσεται και επισημοποιήθηκε στην παρέλαση του Πεκίνου μεταξύ Κίνας και Ρωσίας («ποτέ δεν ήμασταν τόσο κοντά» είπε ο Πρόεδρος Σι) οικοδομεί μια νέα συμμαχία-απάντηση στη Δύση. Κοντά τους, θερμά ή πιο διακριτικά, Βόρεια Κορέα, Ιράν, Ινδία και άλλοι που ήδη διατηρούσαν στενές σχέσεις είτε με τη Ρωσία είτε με την Κίνα. Η επίδειξη στρατιωτικής/πολεμικής ισχύος είχε σαφή στόχο να ειδοποιήσει πως η εποχή δεν προσφέρεται για αναμετρήσεις στο πεδίο. Μια άλλη παράμετρος με σημασία είναι η παρουσία του Ιράν διά του Προέδρου του στις εκδηλώσεις. Οχι μόνο γιατί επιβεβαιώνει την καλή σχέση με Κίνα και Ρωσία, αλλά και γιατί συμπίπτει με τις πληροφορίες των τελευταίων μηνών για την ισχυρή πιθανότητα το Ιράν να κάνει τη στρατηγική επιλογή απόκτησης σύγχρονης πολεμικής αεροπορίας, μιας και τα σκάφη του είναι είτε σοβιετικής περιόδου είτε περί τα τέλη της δεκαετίας του ’90.

Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι αξιόμαχα με τους σημερινούς όρους, κάτι που αποδείχθηκε στις πρόσφατες συγκρούσεις με το Ισραήλ όταν το Ιράν επέλεξε (αναγκάστηκε) να μάχεται μόνο με πυραύλους αποφεύγοντας αναμετρήσεις στον αέρα. Εκτιμάται ότι ήδη βρίσκεται σε συζητήσεις με την Κίνα για προμήθεια των μαχητικών J-10 που δοκιμάστηκαν με επιτυχία από το Πακιστάν αλλά και άλλες χώρες. Τέτοιες εξελίξεις αλλάζουν τις σχέσεις και τις ισορροπίες στον χάρτη και (προ)καλούν για νέα ματιά σε αυτόν τον «άλλον κόσμο».