Ο δημόσιος διάλογος, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ότι εμπεριέχει μεγάλες δόσεις υποκειμενικότητας, καθώς ο καθένας αναλύει τις κινητοποιήσεις των αγροτών υπό το πρίσμα της πολιτικο-κομματικής τοποθέτησής του. Εκείνο, όμως το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι η σχεδόν συντριπτική -τουλάχιστον στην παρούσα φάση- αποδοχή που έχουν «τα αιτήματα των αγροτών» στην ελληνική κοινωνία: πολύ υψηλά ποσοστά δείχνουν οι δημοσκοπήσεις στην απάντηση «έχουν δίκαιο οι αγρότες». Και αυτό παρά τον προφανή διχασμό, ως προς τον τρόπο διεκδίκησης της ικανοποίησης των αιτημάτων τους μέσω των «μπλόκων», κάτι που όμως αποτελεί διαφορετική συζήτηση.

Και θα ήταν καλό, ιδίως τα εντεταλμένα πρόσωπα και οι κυβερνώντες, να μην καταφύγουν στην εύκολη «λύση» του κοινωνικού αυτοματισμού, πράττοντας το αντίστοιχο λάθος της αντιπολίτευσης που προχωρεί στην εύκολη «εργαλειοποίηση» των κινητοποιήσεων.

Η πλειονότητα των πολιτών στέργει ως «συνήγορος» των αγροτικών αιτημάτων. Και αυτό διότι στην περίπτωσή τους οι πολίτες βλέπουν τη δική τους αντανάκλαση, τον δικό τους καημό, το δικό τους πρόβλημα. Το οποίο είναι κοινό: η αίσθηση της αδικίας – η αίσθηση ότι επιβραβεύεται ο τυχοδιωκτισμός και τιμωρείται ο συνεπής. Δηλαδή: το λαμόγιο, που παριστάνει τον αγρότη και «κλέβει» την επιδότηση από τον έντιμο αγρότη, είναι το ίδιο πρόσωπο που εμφανίζεται με άλλη στολή και σε άλλες περιπτώσεις λειτουργίας του ελληνικού κράτους: ο φοροφυγάς που δεν πληρώνει ή πτωχεύει την επιχείρησή του, ενώ ο συνεπής φορολογούμενος «πληρώνει» το μάρμαρο, ο «αετονύχης» που κλέβει ρεύμα, αλλά το κόστος επιμερίζεται σε όλους και δεν υπάρχει τέλος…

Γι’ αυτό και η αντιμετώπιση του προβλήματος -αν επιτευχθεί- θα προσφέρει «τεράστια» υπηρεσία στην κυβέρνηση. Δεν θα ικανοποιηθούν οι αγρότες, αλλά κυρίως η πλειονότητα των πολιτών που θα δει ότι έστω και αργά, έστω και με τρόπο κατεπείγοντα, έστω και εμβαλωματικά, κάποιος συνειδητοποιεί και δείχνει διάθεση να θεραπεύσει την αδικία: να αλλάξει το «μοντέλο λειτουργίας» της διοίκησης της χώρας. Να σπάσουν τα δεσμά που κρατούν την κοινωνία όμηρο ενός κράτους-κουρελού, που σου δίνει την εντύπωση ότι πρώτα επινοείται η λαμογιά και εν συνεχεία σε αυτήν προσαρμόζεται η «νόμιμη» λειτουργία.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να νιώσουν οι πολίτες ότι πλέον μαζί με τα ξερά δεν θα καίγονται και τα χλωρά και τα μονίμως υποζύγια δεν θα παρακολουθούν τους αεριτζήδες να επελαύνουν.