Το επιχείρημα «κλονίζεται η δεύτερη πιο ισχυρή οικονομία της Ευρώπης και αυτό θα προκαλέσει αναταράξεις σε όλη την ήπειρο» έχει ακουστεί, διατυπωθεί και γραφτεί τόσο πολύ το τελευταίο διάστημα, που πλέον καθίσταται ανενεργό.

Αλλά η απενεργοποίηση δεν επήλθε μόνο λόγω της κατάχρησής του, αλλά κυρίως λόγω του ότι «ο κρίσιμος ρόλος της Γαλλίας στην Ε.Ε.» είναι ένα «κατασκεύασμα», το οποίο χρησιμοποιείται τακτικά ως πολιτικό δόγμα λες και είναι πανάκεια. Και, μάλιστα, τη στιγμή που ακριβώς λόγω του κρίσιμου ρόλου της και της οικονομικής ισχύος της στην Ευρώπη, επί σειρά δεκαετιών οι πολίτες της θεωρητικά αρκετά φιλελεύθερης αυτής κοινωνίας απαιτούσαν απαντήσεις – και δεν έλαβαν καμία.

Η τωρινή κατάσταση είναι η βραδυφλεγής βόμβα που ενεργοποιήθηκε πριν από ενάμιση χρόνο. Τότε, το καλοκαίρι του 2024, για όσους δεν θυμούνται, με τον μπαμπούλα του «ολετήρα Λε Πεν» σημειώθηκε πανστρατιά φιλελεύθερων, δημοκρατών και δήθεν δημοκρατών προκειμένου να ορθωθεί «τείχος». Ως διακύβευμα επέλεξαν την παρεμπόδιση Λεπέν, κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά στα προβλήματα και στις ανάγκες της κοινωνίας. Τότε το δόγμα «όχι στη Λεπέν» συμπύκνωνε τα αιτήματα για «σταθερότητα», «κοινωνική συνοχή», «συμπερίληψη», «κοινωνική δικαιοσύνη», «δίκαιη συμμετοχή».

Τελικά, η πανστρατιά πέτυχε! Ορθώθηκε το… αυτοαποκαλούμενο «δημοκρατικό τείχος». Αλλά οι διακηρύξεις… απείχαν πολύ από την αλήθεια και την πραγματικότητα που ακολούθησε. Στην πράξη λειτούργησε το κάρμα: και τώρα επανέρχονται τα ίδια αιτήματα με μεγαλύτερη ένταση και χωρίς να έχουν δοθεί απαντήσεις. Αλλά και με περισσότερο συμπυκνωμένη κοινωνική οργή και με πλήρως αποδυναμωμένο πολιτικό προσωπικό. Χωρίς άλλοθι.

Η Γαλλία ήταν και είναι το «τυπικό» παράδειγμα που οι πολιτικές ελίτ -αριστερές, προοδευτικές, φιλελεύθερες, κεντροδεξιές, «δεξιές»- αγνοούν συνειδητά τις επιθυμίες και τα αιτήματα των πολιτών. Και προσδοκούν να βγάλουν σωστό αποτέλεσμα, δίνοντας λάθος απαντήσεις σε λάθος ερωτήσεις. Δεν γίνεται!

Αν η ελληνική πολιτική σκηνή έχει να διδαχθεί κάτι από τη Γαλλία -με την αποπολιτικοποίηση της πολιτικής διαδικασίας και τη μετατροπή της σε διαχειριστική διαδικασία- είναι να αφουγκραστεί, να αποκωδικοποιήσει και να επιχειρήσει να δώσει ειλικρινείς απαντήσεις στα αιτήματα των πολιτών. Και όχι σε προκατασκευασμένα πολιτικά σενάρια ή σε εμμονικά και κίβδηλα διλήμματα: δεν υπάρχουν φανταστικοί εχθροί και συνωμοσίες, αλλά πραγματικά προβλήματα και ανάγκες.