Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ -όπως και κάθε άλλο θέμα το οποίο κινείται στον άξονα, από σκανδαλολογία έως σκάνδαλο- αναδεικνύει τη μεγάλη ήττα του πολιτικού συστήματος. Και αυτή η διαπίστωση δεν αποτελεί συμψηφισμό. Μακάρι, δηλαδή να επρόκειτο για συμψηφισμό διότι θα σήμαινε ότι υπάρχει σφυγμός στο πολιτικό σύστημα και έχει δυνατότητες εξέλιξης. Αλλά δυστυχώς, όπως φαίνεται, υπάρχουν συνθήκες απλής επιβίωσης του συστήματος: μόνο να υπάρχει, σαν τον ασθενή που είναι εγκεφαλικά νεκρός, αλλά ζει λόγω του ότι είναι συνδεδεμένος με το ρεύμα…
Τόσο η κυβερνητική πλειοψηφία όσο και τα άλλα κόμματα της μείζονος αλλά και ελάσσονος αντιπολίτευσης θα όφειλαν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους από την πλημμυρίδα φαινομένων που λειτουργούν αποκαρδιωτικά για τη συντεταγμένη πολιτική τάξη πραγμάτων, αλλά και αποσυσπειρωτικά. Βεβαίως, μια τέτοια παραδοχή είναι δύσκολη καθώς θα προϋπέθετε ή θα οδηγούσε στην αποδοχή του τέλους εποχής και στο βάσανο της δημιουργίας μιας νέας κοινωνικοπολιτικής συνθήκης με τους πολίτες. Επειδή όμως αυτό είναι δύσκολο, τα κόμματα προτιμούν τις εύκολες λύσεις: αφενός η εκάστοτε πλειοψηφία να επιστρατεύει τη μανιέρα του συμψηφισμού, η δε αντιπολίτευση να ανασύρει το όπλο της εύκολης και ανέξοδης καταγγελίας.
Και σε ποιο σημείο εντοπίζεται η μεγάλη ήττα; Στο γεγονός, ότι κανένας πολιτικός φορέας δεν μπορεί να δώσει πειστική απάντηση στο μεγάλο ζητούμενο των πολιτών, έτσι όπως παγίως, σταθερά και με ολοένα μεγαλύτερα ποσοστά αναδεικνύεται στις έρευνες: η προοπτική. Ποιος θα «με κάνει να ελπίσω σε κάτι;».
Μετά το 2009 και τη δεκαετία που ακολούθησε, με τις διακυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ./ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, οι πολίτες δεν είχαν καμία αυταπάτη. Δεν αναγνώριζαν πλέον σε κανένα κόμμα οποιοδήποτε πλεονέκτημα, αφού όλα είχαν περάσει από τη λυδία λίθο της υλοποίησης προγραμμάτων με τα γνωστά αποτελέσματα.
Αρα οι πολίτες είχαν και έχουν στραφεί στην αναζήτηση των προσώπων ή των σχημάτων που είτε θα τους πείσουν με ένα νέο όραμα, είτε θα εγγυηθούν με μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας μια προοπτική, είτε -κάποιοι- θα ικανοποιήσουν το θυμικό τους. Αυτές ήταν και είναι οι επιλογές.
Με δεδομένο ότι για όραμα μπορούν να μιλούν μόνο ονειροπόλοι, αν υπονομευθεί -όπως τώρα με πράξεις και συμπεριφορές- η επιλογή της «προοπτικής», τότε θα μείνει μόνο μία: η ικανοποίηση του θυμικού. Δηλαδή θα πρόκειται για διπλή ήττα…