«Φωνή μιαρά, γέγονας κακώς, αγοραίος εί, έχεις άπαντα προς πολιτείας ά δει»,έλεγε ο Δημοσθένης στους «Ιππής» του Αριστοφάνη. Και έμελλε να μείνει ως μια «ιστορικών» διαστάσεων προσέγγιση για το «ποιόν» ενός πολιτικού:«βρόμικη φωνή, κακή ανατροφή, είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα χρειάζονται για να ασχοληθείς με την πολιτική»… Το ζήτημα είναι ότι η πολιτική και οι πολιτικοί οφείλουν να έχουν μια σοβαρή ευθύνη: να αρθρώνουν τη γλώσσα της λογικής και, αντιπαρατιθέμενοι στη βάση επιχειρημάτων, να δίνουν στους πολίτες τη δυνατότητα να επιλέξουν το -κατά την άποψή τους- καλύτερο σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Στην παρούσα, μακρά, προεκλογική περίοδο, φαίνεται ότι το στοίχημα της ευθύνης, τουλάχιστον από την πλευρά των πολιτικών δρώντων, κινδυνεύει να χαθεί.

Η αντιπαράθεση δεν γίνεται με άξονα την επομένη των εκλογών, αλλά περισσότερο θυμίζει κακούς αγώνες ρητορικής δεινότητας εφήβων στο γυμνάσιο… Μπορεί και χειρότερα: τα επιχειρήματά τους αντέχουν για μια ολιγόλεπτη ραδιοτηλεοπτική μονομαχία και σίγουρα όχι για να αποτελέσουν οδηγό μετεκλογικής πορείας. Είναι περισσότερο από προφανές ότι θα οδηγηθούμε στις κάλπες υπό τον κρότο επικοινωνιακών βαρελότων και όχι με το βάρος των συγκροτημένων θέσεων. Και αποτελεί αιτία μεγάλης ανησυχίας το ότι δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να γίνουν σοβαρές συζητήσεις για τις προκλήσεις που θα συναντήσει η χώρα μετά τις κάλπες σε επίπεδο οικονομίας, διεθνών σχέσεων και ανατροπής γεωπολιτικών ισορροπιών. Ακόμη και οι απόπειρες ψύχραιμων πολιτικών προσεγγίσεων στραγγαλίζονται από τις κραυγές ενός αδόμητου και άναρθρου πολιτικού λόγου, που έχει πρότυπο την «ατάκα», την ευκαιριακή εντύπωση και τους 280 χαρακτήρες ενός tweet.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω -και αν αποδειχθεί το πολιτικό σύστημα επιλήσμον της ευθύνης του- οφείλουν οι πολίτες να αναλάβουν τη δική τους ευθύνη: τουλάχιστον να στείλουν στο Κοινοβούλιο εκπροσώπους που να μην επιβεβαιώνουν τον Αριστοφάνη. Οχι μόνο για την ποιότητά τους. Αλλά διότι οι «Ιππής» ήταν κωμωδία. Και στην κατάστασή μας δεν ταιριάζουν κωμωδίες…