Είναι μάλλον απίθανο ο Ντόναλντ Τραμπ να γνωρίζει τον Θουκυδίδη. Και ακόμη πιο απίθανο είναι να έχει μελετήσει ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όπως περιγράφεται στο πέμπτο βιβλίο της Ιστορίας του Θουκυδίδη, τον «Διάλογο των Μηλίων με τους Αθηναίους». Παρ’ όλα αυτά, ο Αμερικανός Πρόεδρος μοιάζει να είναι ο αυθεντικός εκφραστής της μνημειώδους επισήμανσης περί δικαίου και ισχύος: «Τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισόπαλοι σε δύναμη. Αντίθετα, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του». Πρόκειται για ιστορικών διαστάσεων επισήμανση η οποία συχνά πυκνά μνημονευόταν στις διεθνείς σχέσεις ως μια στρατηγική. Μέχρι που εμφανίσθηκε ο Τραμπ, ο οποίος επειδή δεν του αρέσουν και τα πολλά λόγια τη συνόψισε σε μια πρόταση: «Ειρήνη διά της ισχύος». Οταν πρωτοείπε αυτήν την «ατάκα» -μόλις είχε ορκιστεί- πολλοί τον ειρωνεύτηκαν και κάποιοι εμμονικοί ιδεοληπτικοί άρχισαν να κάνουν παραλληλισμό με τον Χίτλερ. Αυτό μπορεί να τους προσέφερε ικανοποίηση στο θυμικό και στον πολιτικό ναρκισσισμό τους, πλην όμως τους απομόνωσε στον πλανήτη της πολιτικής ανυπαρξίας.
Διότι πολιτικά ανύπαρκτος είναι όποιος δεν καταλαβαίνει ότι οι όροι του παιχνιδιού έχουν αλλάξει. Πλέον η ισχύς σε όλες τις εκφράσεις της είναι η κινητήριος δύναμη – και για την ακρίβεια, η διαχείριση της ισχύος ή της προοπτικής ισχύος. Η ισχύς δεν υποχρεώνει μόνο, αλλά και αποτρέπει (δείτε τι συμβαίνει τελευταία με την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας). Το νέο παγκόσμιο δόγμα είναι: εξουσία – ισχύς – υπεράσπιση και προώθηση συμφερόντων. Και δεν περιορίζεται αυτό στην πολιτική, ίσως ούτε καν να αρχίζει από εκεί. Οι οικονομικές σχέσεις είναι επίδειξη ισχύος – η απειλή του «οικονομικού πολέμου» από τις ΗΠΑ μέσω των δασμών είναι νωπή, όπως και τα αποτελέσματά της. Ολα τα παραπάνω δεν απομειώνουν την ισχύ του Διεθνούς Δικαίου – καθώς και αυτό μια μορφή ισχύος είναι. Προσφέρει, μετά βεβαιότητας, την ικανοποίηση της δικαιοσύνης και του δικαίου, κάτι που σίγουρα καθιστά αγαπητό έναν ηγέτη. Αλλά πώς το είχε γράψει ο Μακιαβέλι; «Εναν ηγέτη πρέπει να τον φοβούνται και να τον αγαπούν. Αν δεν γίνονται και τα δύο, τότε καλύτερα μόνο να τον φοβούνται». Μία άλλη εκδοχή του διαλόγου των Μηλίων…