Δεν πρόκειται για παρουσίαση του ομώνυμου βιβλίου του Μένη Κουμανταρέα. Ούτε για κριτική κινηματογράφου στην ομότιτλη ταινία του Παντελή Βούλγαρη.
Ομως στη δική μας «μικρή ιστορία» τη φανέλα του -πρωταγωνιστή της ταινίας- Βασίλη «Μπιλ» Σερέτη φορά ο… Αλέξης Τσίπρας.
Το πικρόχολο σχόλιο, με το οποίο υποδέχθηκε ο Παύλος Πολάκης την παραίτηση Τσίπρα -«καλές θάλασσες με την πέμπτη διάσπαση»- δεν αιφνιδιάζει κανέναν με την… αστοχία του, καθώς στην πίκρα της αποχώρησης του πρώην αρχηγού του, ο Κρητικός βουλευτής… έχασε το μέτρημα στις διασπάσεις. Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα αποτελεί την ένατη προσπάθεια πολιτικής έκφρασης στον συγκεκριμένο χώρο: ΣΥΡΙΖΑ, Λαφαζάνης, Στρατούλης, Βαρουφάκης/ΜέΡΑ 25, Κωνσταντοπούλου/Πλεύση Ελευθερίας, Πέτρος Κόκκαλης, Νέα Αριστερά, Κασσελάκης/Κίνημα Δημοκρατίας. Και τώρα: Αλέξης Τσίπρας, μόνος!
Πέρα από το βάρος που φέρει «η φανέλα με το 9», καθώς ο κόσμος προσβλέπει στον παίκτη για να πετύχει πολλά γκολ, η περίπτωση του Τσίπρα με το κινηματογραφικό/λογοτεχνικό «εννιάρι» έχει πολλά κοινά: ταλέντο, όνειρα, φιλοδοξίες, προσδοκίες, αποτυχίες, άνοδος, πτώση…
Η ταινία -στα τέλη της δεκαετίας του ‘80- ήταν μία από τις πλέον μελαγχολικές καταγραφές της σύγχρονης Ελλάδας. Αλλά μήπως και η πρωθυπουργία Τσίπρα δεν είναι μια περίοδος βαριάς μελαγχολίας και απογοήτευσης για την Ελλάδα της «νέας εποχής»;
Ο πρωταγωνιστής δεν ξεπέρασε τους δαίμονές του. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει περιθώρια ούτε για δαίμονες, ούτε για αυταπάτες, ούτε για άλλες σκέψεις ότι «η δύναμη είναι στο παραμύθι». Δεν είναι ούτε ζεν πρεμιέ, ούτε «new entry» στην πολιτική και δυστυχώς για εκείνον δεν είναι άφθαρτος: στην «πολιτική του πλάτη» έχει καταγραφές. Οπως, βεβαίως, στην πολιτική φαρέτρα του έχει ταλέντα και ικανότητες που ουδείς άλλος έχει στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Ο Τσίπρας θα μπει σε ένα γήπεδο πολύ διαφορετικό από εκείνο που ξεδίπλωσε το ταλέντο του από το 2012 έως το 2015. Οι πολίτες έχουν πάθει και έχουν μάθει, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει – αλλά όλοι κάνουν ότι δεν συνέβη κάτι. Και σε αυτές τις σελίδες ο Τσίπρας ήταν πρωταγωνιστής, όχι κομπάρσος.
Βεβαίως παραμένει ισχυρός ο κανόνας της πολιτικής: «ο κόσμος μπορεί να ξεχάσει τι έκανες, αλλά ποτέ πώς τον έκανες να αισθανθεί». Και σε μια περίοδο που το θυμικό έχει αντικαταστήσει τον ορθό πολιτικό λόγο, αυτός ο κανόνας μπορεί να έχει τη σημασία του.
Και κάτι τελευταίο που μπορεί να είναι άσχετο, μπορεί και όχι, σε σχέση με την ταινία: αφενός μιλούσε για στημένα παιχνίδια – αφετέρου ήταν δράμα…