Υπάρχει μια λαϊκή ρήση, υπό τη μορφή στιχομυθίας, που λέει: «Ποιος σου έβγαλε το μάτι; Ο αδελφός μου. Γι’ αυτό είναι βαθιά βγαλμένο». Στη λαογραφία η πιο πάνω φράση καταγράφεται σαφώς πολύ πριν κυκλοφορήσει η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα. Μόνο που η κυκλοφορία της «αλήθειας» του Τσίπρα ήρθε να επιβεβαιώσει πλήρως την ακρίβεια της ρήσης, καθώς τις πλέον σφοδρές αντιδράσεις έως και τα άκρως δηλητηριώδη βέλη τα δέχθηκε από τους πρώην συνοδοιπόρους συντρόφους του… Και αν το καλοσκεφθεί κάποιος, ο πρώην πρωθυπουργός σε τουλάχιστον δύο σημεία, πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου, ήταν απολύτως ακριβής και ειλικρινής: αφενός ότι θα καταγραφεί η δική του αλήθεια, αφετέρου ότι αναμένει «να φάει πολύ ξύλο». Για τη μεν πρώτη παρατήρηση, ο Τσίπρας ποτέ δεν είπε ότι θα εκθέσει τι πραγματικά έγινε, αλλά πώς εκείνος είδε τα γεγονότα. Αρα υπό το πρίσμα αυτό θα πρέπει ο καθένας να ερμηνεύσει τις σελίδες της «Ιθάκης». Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι όταν ακούσαμε για «πολύ ξύλο», το μυαλό ελαχίστων πήγε ότι αυτό θα προερχόταν από τους μέχρι προ ολίγων ημερών συντρόφους του.

Σίγουρα επιδέχεται πολλών συζητήσεων το αν η «Ιθάκη» αποτελεί το «σκάφος» με το οποίο ο πρώην πρωθυπουργός θέλει να ταξιδεύσει στο μέλλον, δίνοντάς του τη μορφή μανιφέστου. Ομως δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι αποτελεί την «κόκκινη γραμμή» με την οποία διαχωρίζει τη θέση του με πρόσωπα, γεγονότα και στιγμές του παρελθόντος. Σίγουρα αποτελεί τη βάρκα με την οποία… απομακρύνεται και ψυχικά και πολιτικά από την Κουμουνδούρου. Το θέμα της επόμενης ημέρας, πλέον, δεν είναι μόνο τα… συντροφικά μαχαιρώματα, ούτε τα ελατήρια που οδήγησαν τον πρώην πρωθυπουργό να εξωτερικεύσει τις μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματά του. Ούτε και οι βαρύτατοι χαρακτηρισμοί, σε βαθμό απόλυτης απαξίωσης τόσο του ίδιου προς τους πρώην υπουργούς και στελέχη του, όσο και εκείνων προς τον Τσίπρα. Το θέμα πλέον είναι ότι η «Ιθάκη» αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της ιδέας για «συσπείρωση» της Κεντροαριστεράς. Τουλάχιστον, όχι υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος με τα γραφόμενά του επιβεβαιώνει και μια άλλη παροιμία, ελαφρώς παραλλαγμένη: μαζί δεν κάνουμε και χώρια… το μπορούμε.