Η υπόθεση της δεύτερης Μήδειας έχει δυστυχώς από όλα. Ιντριγκες, πάθη, πολλά εγκλήματα και τις τεράστιες παθογένειες αυτού του απαρχαιωμένου κρατικού μηχανισμού. Η καθ’ ομολογία φόνισσα (όχι η Φραγκογιαννού του Παπαδιαμάντη που σκότωνε θηλυκά βρέφη για να τα γλιτώσει δήθεν από το άγος μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας) και η πρώτη Μήδεια της Αχαΐας (με τα τρία νεκρά παιδιά) έστειλαν στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία της Πάτρας συνολικά 8 νεκρές παιδικές ψυχές με κοινό παρανομαστή τα παθολογικά αίτια!

Τι να υποθέσει κανείς; Οτι ράθυμοι και νωχελικοί ιατροδικαστές έκλειναν τις υποθέσεις επιπόλαια; Χωρίς να εξετάσουν τις λεπτομέρειες; Οτι τα γραφειοκρατικά τερτίπια έθαψαν τα άμοιρα παιδικά κορμάκια στους τάφους τους χωρίς να αποδοθεί ο δέων σεβασμός; Και εδώ μπαίνει ένα ακόμα, πιο κρίσιμο ερώτημα. Ισχύει ότι στην περιοχή που κάλυπτε αυτή η ιατροδικαστική υπηρεσία (Δυτική Ελλάδα και Πελοπόννησος) παρουσιάζεται υψηλός δείκτης βρεφικής θνησιμότητας;

Και ότι η Ιατροδικαστική Υπηρεσία της Τρίπολης (που επικουρεί) ήταν κλειστή για έναν μήνα; Η καθ’ ομολογία Μήδεια με το γαλάζιο παγωμένο βλέμμα, εκτός από το σοκ που προκάλεσε σε ολόκληρη την Ελλάδα, άνοιξε τη δυσώδη πύλη μιας υπόθεσης που θα τραβήξει σε βάθος. Μια κατά συρροή δολοφόνος αποκαλύπτει ένα σοβαρότατο έλλειμμα και την εφιαλτική εκδοχή ενός κράτους που εμπιστευόμαστε, αλλά φαίνεται ότι πρέπει να ξαναστήσουμε από την αρχή.