Οι τελευταίες συλλήψεις από τη γειτονιά του Μίχου προκαλούν απανωτά σοκ σε μια κοινωνία η οποία παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις αποκαλύψεις σχετικά με τον τρόπο που ένας διεστραμμένος μεσήλικας έσερνε το 12χρονο παιδί στους δρόμους της φρίκης με την απειλή της βίας, έχοντας στο άρρωστο μυαλό του ότι εκμεταλλεύεται μια «επαγγελματία συνοδό». Απτές αποδείξεις ότι στην κοινωνία μας παραμένει ενεργή μια ομάδα βαθιά διεστραμμένων ανθρώπων, η οποία, όταν δήθεν ανησυχεί για την ηθική διάσταση της ακατονόμαστης πράξης με θύμα ένα παιδί, παρουσιάζεται ένα τέρας (σαν τον Μίχο) να την «καθησυχάσει» με τρισάθλιες πληροφορίες όπως αυτή: «Μην ανησυχείτε, δεν έχει γονείς και είναι αλλοδαπή…» . Ο εσμός των παλιανθρώπων που θα προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν κάθε νομική δυνατότητα για να δικαιολογήσουν τις άθλιες πράξεις τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τοποθετήσουν τον εαυτό τους δίπλα στο θύμα, με ανοησίες του τύπου «δεν την ακούμπησα, μου φαινόταν ενήλικη, δεν ήξερα, μία φορά το έκανα» και άλλα σιχαμένα επιχειρήματα. Αδικος κόπος. Η κοινωνία ξέρει να τιμωρεί ακόμα και αν στο ακροατήριο αναγνωριστούν ελαφρυντικά. Ο Γάλλος νομπελίστας συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ είχε καταλήξει σε ένα σπουδαίο συμπέρασμα, το οποίο και δανείζομαι απευθυνόμενος στον εσμό των θυτών της 12χρονης: «Θα σου πω ένα μυστικό, φίλε μου. Μην περιμένεις την Ημέρα της Κρίσης. (Για σένα) έρχεται κάθε μέρα».