Ενας έμπειρος διπλωμάτης μού θύμισε ρητές αρχές της διαπραγμάτευσης για να με βοηθήσει να ερμηνεύσω την αδιανόητη κίνηση της αιγυπτιακής Δικαιοσύνης να υφαρπάξει την κυριότητα του φάρου της Ορθοδοξίας που στέκει αδιαλείπτως αναμμένος εδώ και 1.500 χρόνια.

«Οταν κάποιος προτείνει να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, συνήθως εννοεί ότι αυτός έχει κάνει όλες τις υποχωρήσεις που του αναλογούν». Ενα άλλο βασικό τέχνασμα που μου περιέγραψε ο συνομιλητής μου είναι η επίκληση «της ανεξαρτησίας των θεσμών, η οποία εμποδίζει την επίτευξη μιας συμφωνίας».

Ετσι ο Ερντογάν περιέγραφε τη «δυσκολία του» να δώσει εντολή για την επιστροφή στην Ελλάδα των δύο στρατιωτικών που είχαν περάσει σε τουρκικό έδαφος και αφοπλίστηκαν. Τον Οκτώβριο του 2018, σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ», εξηγούσε σε Τούρκους δημοσιογράφους ότι το θέμα είναι στη Δικαιοσύνη. «Μου είπαν “είστε ένας μεγάλος Πρόεδρος, εξασφαλίστε την απελευθέρωση εκείνων των δύο στρατιωτών”. Και εγώ τους απάντησα: “Δεν είμαι μεγαλύτερος από τη Δικαιοσύνη”».

Λίγους μήνες μετά, έδωσε εντολή για την απελευθέρωσή τους. Εδώ λοιπόν έχουμε μια σύμμαχο χώρα η οποία ενώ δεσμεύτηκε για εξωδικαστικό συμβιβασμό, δεν υλοποίησε την υπόσχεσή της. Η Αθήνα μπορεί να δηλώνει ελάχιστα ικανοποιημένη από τη διατήρηση του «λατρευτικού ελληνορθόδοξου χαρακτήρα της μονής», όμως ποτέ δεν ήταν αυτό το θέμα. Είναι ξεκάθαρα το ιδιοκτησιακό καθεστώς.

Και εδώ η Αθήνα πρέπει να επιμείνει. Αν το Κάιρο δεν υπογράψει τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, δεν υπάρχει ειλικρίνεια ούτε και διάθεση συνεννόησης. Ενίοτε στη διπλωματία μπορεί να πέφτεις θύμα εκμετάλλευσης. Είναι άσχημο όμως να το συνηθίζεις.