Η γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας ήρθε ως αποτέλεσμα των ενεργειακών συμφωνιών με τις ΗΠΑ και των πλέον σύγχρονων αμυντικών συστημάτων με τα οποία επιχειρούν οι Ενοπλες Δυνάμεις. Για μια χώρα με το δικό μας μέγεθος αυτές οι «επενδύσεις» λειτουργούν πολλαπλασιαστικά ως προς την ισχύ μας και απτή απόδειξη αποτελεί ο αποκλεισμός της Αγκυρας από το ευρωπαϊκό χρηματοδοτικό πρόγραμμα SAFE. Αυτό, βεβαίως, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο κίνδυνος εκμηδενίστηκε. Σε ένα ρευστό περιβάλλον με άδηλο μέλλον και με έναν αναξιόπιστο γείτονα, θα είναι πραγματικά αυτοκτονικό να αφεθούν οι συνθήκες στη μοίρα και στον άνεμο της «εμπιστοσύνης», η οποία αναιρείται όταν στην Τουρκία κορυφώνεται η εσωτερική σύγκρουση.

Ενα πρώτο βήμα θα είναι να κατανοήσουμε όλοι όσα πρέπει να γίνουν από τη δική μας πλευρά και μετά να ασκούμε κριτική σε συμμάχους που μας αγαπούν ή υποκρίνονται. Οταν ο υπουργός Αμυνας κάνει λόγο για «20 ταξιαρχίες» ανυπότακτων και οι τουρκικές εφεδρείες είναι 11 φορές περισσότερες από τις δικές μας, όταν οι πιτσιρικάδες θεωρούν «μαγκιά» και δήλωση να πετυχαίνουν στη θητεία τους να μην κουβαλούν όπλο και όταν υπάρχουν μονάδες στον Στρατό που ακόμα θεωρούν τον έφεδρο ορτινάτσα των μονίμων εις βάρος της εκπαίδευσης, τότε δεν μπορούμε να γκρινιάζουμε για τις διεθνείς συνθήκες. Εκτός και αν θεωρούμε ότι για κάθε διμοιρία ανυπότακτων θα υπάρχει ένας Μανώλης Μπικάκης που με ένα ΠΑΟ θα αχρηστεύσει ξανά έξι εχθρικά άρματα μάχης, όπως έκανε ο ήρωας το 1974 στη μάχη της Λευκωσίας.