Η ραθυμία και η νωχελικότητα κάποιων δήμων στην οργάνωση του καλοκαιρινού πλάνου για τη στελέχωση των δημοφιλών πλαζ με ναυαγοσώστες είναι απόλυτα αναμενόμενες, εξαιτίας της ανευθυνότητας που δείχνουμε συχνά μπροστά στην κάλπη (σε αρκετές περιπτώσεις επιλέγουμε δήμαρχο με ανεξήγητα κριτήρια).

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο. Η περιλάλητη ατομική ευθύνη. Η έλλειψη κολυμβητικής παιδείας, η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας μέσα στο νερό, η απουσία συνεχούς προσοχής από τους γονείς στα παιδιά μέσα στη θάλασσα, η ανυπαρξία σωστικών μέσων στην αμμουδιά (οι ειδικοί λένε ότι ακόμα και αυτό το παιχνίδι «μακαρόνι» από φελιζόλ μπορεί να σώσει έναν ενήλικα που κινδυνεύει να πνιγεί) δεν είναι δική μας ευθύνη;

Είναι του ναυαγοσώστη η αρμοδιότητα να με συμβουλεύσει, στα 52 μου χρόνια, να μην μπω στη θάλασσα αν έχω φάει μεσημεριανό ή αν έχω πιει ένα μπουκάλι κρασί; Αν διαπιστώνω ότι δεν έχω τις δυνάμεις που διέθετα στο παρελθόν και ξανοιχτώ στα βαθιά (χωρίς στη διάρκεια του χειμώνα ή της άνοιξης να πάω για εκείνο το ιατρικό τσεκάπ που όλο αναβάλλω) και λιποθυμήσω στα μαύρα νερά, είναι ευθύνη του ναυαγοσώστη;

Η βολική διαφυγή με το άλλοθι της αυτοεξαίρεσης μπορεί να με οδηγήσει σε αυστηρότατη κριτική για τις ελλείψεις του κράτους και να επικρατήσω με άνεση στα αυτιά των παρατηρητών. Ομως δεν θα με βοηθήσει σε τίποτα αν βρεθώ σε δυσχερή θέση μέσα στη θάλασσα, σε πλαζ χωρίς ναυαγοσώστη, σε απόσταση πολλών εκατοντάδων μέτρων από την ακτή, επειδή ήπια και βούτηξα. Κανείς δεν θα έρθει να με βοηθήσει. Θα πρέπει να σωθώ μόνος μου…