Ταλαιπωρηθήκαμε υπερβολικά από τη χρεοκοπία, τους πολιτικούς θιασώτες της σχολής Μαυρογιαλούρου και τους αυτόκλητους ανειδίκευτους σωτήρες με τις εύκολες λύσεις. Υποφέρουμε ακόμα από ένα κράτος με επίμονες παθογένειες, που συχνά φλερτάρει με το χάος, ενώ προσπαθούμε να προσαρμοστούμε σε έναν κόσμο ο οποίος αλλάζει γρήγορα προς το χειρότερο. Το βασικό μας πρόβλημα παραμένει η νοοτροπία. Η λογική του εύκολου κέρδους και ας είναι και παράνομο. Η «μαγκιά» της δυσκολοαπόδεικτης απάτης και οι «κουτόφραγκοι» που πληρώνουν αφειδώς χωρίς να ψάχνουν. Η νοοτροπία για «δουλειές» εις βάρος των «άτολμων» υπολοίπων, οι οποίοι δεν έχουν το στομάχι να διεκδικήσουν πλούτο που δεν τους ανήκει. Ακόμα και σήμερα δεν ιδρώνει το αυτί μερικών.

Ακούω πως αν και οι αιτήσεις προς τον ΟΠΕΚΕΠΕ μειώθηκαν δραστικά (αποκάλυψη της «R» τον Ιούλιο), τα δηλωθέντα ζώα στο σύστημα αυξήθηκαν! Είναι, δε, τόσοι πολλοί αυτοί με τις πλασματικές επιδοτήσεις για το «χωράφι του γείτονα», που θα πρέπει κανείς να γίνει μάγος για να πολλαπλασιάσει τον αριθμό των ελεγκτών προκειμένου να έρθουν γρήγορα αποτελέσματα και διασταυρώσεις. Και είναι και η αντιπολίτευση που «έπεσε από τα σύννεφα», γιατί ποτέ δεν είχαν ακούσει τα στελέχη της στα καφενεία της επικράτειας, ψηφοφόρους να υπερηφανεύονται για πλασματικές επιδοτήσεις (ούτε βεβαίως τον γνωστό πολιτικό που υπερηφανευόταν ότι ως δήμαρχος κρατούσε διπλά βιβλία). Σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον είναι μη αναστρέψιμη η καταστροφή. Αν δεν αλλάξουμε γρήγορα νοοτροπία, θα συνεχίσουμε να κατευθυνόμαστε στο μέσο μιας τέλειας καταιγίδας που τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται.