Παιδιά που ξυπνούν μόνα τους. Αγουρες ψυχές χωρίς καθοδήγηση, γιατί ο πατέρας δεν βρίσκει χρόνο και η μητέρα αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα. Παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους όχι μόνο γιατί οι γονείς δεν προλαβαίνουν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν νοιάζονται αρκετά για να προλάβουν. Γίναμε γονείς στο μαιευτήριο και τα αφήσαμε μόνα τους να βρουν δρόμο σε μια πόλη σκοτεινή, σε έναν δύσκολο κόσμο. Βαφτίσαμε την ανοχή στο χάος «μοντέρνα παιδαγωγική αντίληψη». Ντύσαμε την ασυδοσία με τα ρούχα της ελευθερίας και χαρακτηρίσαμε την ανευθυνότητα… πλουραλισμό.

Ολα αυτά τα περιγράψαμε ως προοδευτικότητα, μόνο και μόνο για να έχουμε άλλοθι στην αδιαφορία. Τα παιδιά αυτά καθρεφτίζουν μια κοινωνία που πήρε λάθος δρόμο και μεγαλώνει βρέφη στον αυτόματο πιλότο! Μέσα σε μουτζούρες, χάος και απανωτές καταιγίδες πληροφοριών από τα μοντέρνα μέσα που σερβίρουν ειδήσεις αλλά και ψεύδη. Χωρίς γνώση, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς επιτήρηση. Εχουμε εισέλθει στην εποχή του ωμού ρεαλισμού, στην οποία η επιτυχία μετριέται σε χρήμα και τώρα μας μιμούνται. Εμείς φταίμε, προφανώς. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ έλεγε ότι «είμαστε αυτό που είμαστε επειδή ήμασταν αυτό που ήμασταν». Αν είναι έτσι, τότε ας τρομάξουμε όλοι μαζί για τα εγγόνια μας που θα έρθουν και αυτά σε έναν δύσκολο κόσμο…