Υπάρχει χαρά και ανυπομονησία ενόψει της συναυλίας στην Τεχνόπολη;

Είμαι ψύχραιμος άνθρωπος, συνήθως. Πάντα χαίρομαι να παίζω με παρέα και, επειδή όταν παίζω δεν πονάω, δεν πονάνε τα ποδαράκια μου, δεν έχω πρόβλημα με το αναπνευστικό – που έχω, αλλά δεν μου φαίνεται εκείνη την ώρα. Γι’ αυτό και συνήθως παίζω και αρκετές ώρες. Η μουσική είναι μεγάλη παρηγοριά από όποια πλευρά και να το δεις. Με τους «Γεια σου Τάκη» είμαστε μπάντα πάνω από δέκα χρόνια, αλλά τα τελευταία τρία περίπου έχουμε ενεργοποιηθεί γιατί μπήκαμε στο στούντιο και σύντομα θα έχουμε νέο άλμπουμ. Εχουμε ήδη ανεβάσει δύο τραγούδια στο YouTube. Είναι ανεξάρτητη παραγωγή. Σήμερα είναι εύκολο, αν έχεις κάποια κάλυψη οικονομική. Εδώ, ως επί το πλείστον, έχουμε να κάνουμε με εθελοντική εργασία. Είμαστε ίσος προς ίσους, όπως πρέπει να είναι ή θα έπρεπε να είναι. Εμένα μου έρχονται φυσικά τα πράγματα που κάνω. Αν είναι να ζοριστώ για κάτι, δεν θα το κάνω. Το να παίζεις μουσική με καλή παρέα και να σου αρέσει αυτό που ακούς, δεν είναι και πολύ εύκολο. Μπορεί να είναι απλό, αλλά τα απλά είναι και τα πιο δύσκολα.

Η μουσική παραμένει η μεγάλη σου αγάπη;

Μπορούμε να πούμε ναι. Δεν θα μετρήσω τι έχω κάνει. Την ώρα που παίζω σε μια ταινία, μου αρέσει ο ρόλος. Αλλά η μουσική είναι άλλο πράγμα. Τα άλλα είναι κατά παραγγελία, τη μουσική την κάνεις μόνος σου.

Εχεις ζήσει πράγματα και καταστάσεις στη ζωή σου που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σενάριο ταινίας.

Εσείς τα λέτε αυτά (γέλια). Νομίζω ότι η ζωή του κάθε ανθρώπου θα μπορούσε να ήταν ταινία. Αν βρεθούν καλός σεναριογράφος και καλός σκηνοθέτης, όλα μπορούν να γίνουν.

Παρ’ όλα αυτά εξακολουθείς να είσαι γειωμένος…

Τι να κάνω, έτσι είμαι. Το κεφάλι στα σύννεφα, τα πόδια στη γη. Και ας μη με βαστούν να τρέχω τόσο πολύ.

Εχεις σκεφτεί να κάνεις τη ζωή σου βιβλίο;

Οχι. Μου το λένε, αλλά προτιμώ να τη ζω τη ζωή μου παρά να τη γράφω. Τη γράφω με τον δικό μου τρόπο (γέλια)…

Οι στίχοι των τραγουδιών σου έχουν ένα βιτριολικό αριστοφανικό χιούμορ, που ακροβατεί ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό. Σε εμπνέει η καθημερινότητα;

Είναι βγαλμένα από τη ζωή αυτά τα τραγούδια. Οταν βγαίνουμε να παίξουμε, μιλάω με τον κόσμο. Είμαστε αλέγκρα απαισιόδοξοι. Επειδή είμαστε απαισιόδοξοι, δεν σημαίνει ότι είμαστε και μίζεροι. Μπορεί να κάνουμε εσάς να κλάψετε, αλλά εμείς δεν κλαίμε. Αν κλάψουμε, θα είναι από τα γέλια, που είναι επίσης τραγικό.

Αυτή τη διάχυτη ατμόσφαιρα, που επιβάλλει σαν ένα μαύρο σύννεφο την απαισιοδοξία, πώς την ερμηνεύεις;

Για να μπορούν όλα να ελέγχονται πιο εύκολα. Ετσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα χρειάζεται μια τρομολαγνεία, να είναι ο κόσμος μουδιασμένος. Να τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ να σώσει το ένα, να σώσει το άλλο. Να πρέπει να θυμάται χίλιους δύο κωδικούς και ακρωνύμια μόνο και μόνο για να μπορέσει να επιβιώσει. Αν τον έχεις τον άλλο και είναι συνέχεια στο τρέξιμο, είναι πιο εύκολο να τον ελέγξεις. Του δίνεις και ελπίδες ότι όλα πάνε καλά, όλοι μαζί μπορούμε, η Ελλάδα είναι ισχυρότερη από ποτέ.

Πώς σχολιάζεις την τοξικότητα των social media, όπου ο καθένας γράφει ό,τι θέλει;

Ετσι είναι τα πράγματα. Ολοι εναντίον όλων. Είμαστε ανώριμοι. Οπως είμαστε ανώριμοι να δεχθούμε αντικειμενικά το θέμα της τηλεόρασης. Η τηλεόραση είναι μια καταπληκτική εφεύρεση, όπως και τα κομπιούτερ, μόνο που χρησιμοποιείται με λάθος τρόπο. Αντί να χρησιμοποιηθεί για παιδεία, χρησιμοποιείται για εκπαίδευση. Αλλο εκπαίδευση, άλλο παιδεία. Ας προσέχαμε. Ο Θεός, αν υπάρχει Θεός, η φύση τέλος πάντων, σου έδωσε ένα μυαλό για να σκέφτεσαι, όχι να σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Αλλά δυστυχώς μέσα στο γονιδίωμα του ανθρώπου είναι πολύ δυνατά σφραγισμένη η βλακεία. Ακόμα και οι έξυπνοι άνθρωποι κάπου είναι βλάκες. Ολοι, κι εμείς που μιλάμε, κάπου έχουμε ένα ποσοστό βλακείας. Αυτό αν το αφήσεις το εκμεταλλεύονται κάποιοι που και αυτοί βλάκες είναι αλλά ξέρουν να ποδηγετούν και να χειραγωγούν και τη βλακεία των άλλων – όλα καλά θα πάνε, όλοι μαζί μπορούμε, τρέχουμε για καλό σκοπό… Εκτός από κάποιους που ασχολούνται πράγματι με τον αθλητισμό, κάτι αργόσχολοι είναι αυτοί που πάνε και τρέχουν. Αλλοι τρόποι δεν υπάρχουν για να ξυπνήσουμε; Αλλά, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Πώς τη βλέπεις τη νέα γενιά;

Αποπροσανατολισμένη. Πάντα υπάρχουν καλά πράγματα, για να εξηγούμεθα, αλλά δεν θα τα βρεις εύκολα. Οποιος ψάχνει, βρίσκει. Τώρα, από εκεί και πέρα, τι βρίσκει είναι άλλο θέμα. Υπάρχει και πολλή σαβούρα… Είναι δύσκολο για ένα παιδί να μεγαλώνει σήμερα και να βγει άνθρωπος. Τίποτα δεν ευνοεί μια τέτοια εξέλιξη. Για να καταφέρει κάποιος να έχει μέσα του ανθρωπιά είναι ένα κατόρθωμα από μόνο του.

Η κρίση αυτή που ζούμε δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και αξιών…

Η οικονομική κρίση είναι φτιαχτή και επιβεβλημένη βίαια με τα μνημόνια και όλα αυτά. Είναι πολύ σοβαρό, γιατί ξεχνάει ο άνθρωπος την ταυτότητά του, ότι είναι άνθρωπος. Οταν ευτελίζονται τα μύχια συναισθήματα, εγώ το βρίσκω εγκληματικό, εναντίον της ανθρωπιάς.

Στο ακροατήριο, στις μουσικές σας βραδιές υπάρχουν και πολλοί νέοι. Πώς καταφέρνεις να ενώσεις όλες αυτές τις γενιές;

Συνήθως έχουμε κοινό από 15 μέχρι 85 χρόνων. Δεν έχω πρόβλημα. Μέχρι στιγμής, έχω καλές σχέσεις. Προσπαθώ να τους φέρω στο ίδιο μήκος κύματος, να τραγουδήσουν όλοι μαζί κάποια τραγούδια, έστω και αν δεν τα ξέρουν. Τους τα λέω και τα μαθαίνουν σιγά-σιγά. Γιατί το θέμα είναι όταν παίζεις μουσική να μην ιδρώνουν μόνο οι μουσικοί, αλλά και το κοινό από κάτω. Στην αρχή τους βάζω να πουν όλοι μαζί «ωιμέ», όπως ο χορός στις αρχαίες τραγωδίες. Και έχω ένα τραγουδάκι a cappella που το επαναλαμβάνουμε και με αυτό το «ωιμέ» σιγά-σιγά μπαίνουμε στο κλίμα. Γελάμε, μπαίνουν και προς σκέψιν διάφορα πράγματα, γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε κιόλας ως απλοί άνθρωποι και όχι ως διανοούμενοι. Τι είναι διανοούμενος; Ολοι είμαστε διανοούμενοι. Και ο βλαξ διανοείται. Μπορεί να διανοείται βλακείες, αλλά διανοείται και αυτός. Ανάμεσα στις άλλες απάτες έχουμε και τις πολιτισμικές και τους πολιτισμικούς απατεώνες.

Ησουν ο πρώτος Ελληνας που κατέβηκε στην Κρήτη και έμεινε με τα παιδιά των λουλουδιών στα Μάταλα…

Το καλοκαίρι που κατέβηκα δεν υπήρχε άλλος, μόνο δύο φίλοι μου που ήρθαν από Αθήνα και ξαναέφυγαν. Ηταν όλοι ξένοι. Κι εμένα οι ντόπιοι δεν με πίστευαν, μου έλεγαν «καλά, μιλάς εσύ ελληνικά;». Είχα έρθει από το Λονδίνο, είχε γίνει η δικτατορία και ζούσα μεταξύ Αγγλίας και Ελλάδας. Πριν φύγω για την Κρήτη, ήμουν με μια φίλη Αμερικάνα και μας είχαν πιάσει στη Σκιστή Πέτρα στον Λυκαβηττό, ακριβώς μετά τη συναυλία των Rolling Stones, γιατί είχα γράψει σε έναν βράχο με ένα φραγκόσυκο «Stoned» και με πήραν στο τμήμα και ρωτούσε ο ένας τον άλλο τι σημαίνει. Και τους είπα το παραμύθι ότι ήμουν φαν των Rolling Stones και ότι πήγα να γράψω το όνομά τους κι έκανα λάθος. Πέτυχε. Οπως και όταν ήρθε ένας και είπε να με κουρέψουν, γιατί είχα πιο μακρύ μαλλί. Είπα «βεβαίως να με κουρέψετε και να μου πάρετε και λίγο τα γένια». Μετά από λίγες ημέρες έφυγα για την Κρήτη, δούλεψα λίγο, μάζεψα καρπούζια και μετά άραξα στα Μάταλα που δεν χρειαζόσουν σχεδόν τίποτα, δεν ήταν όπως σήμερα, που είναι απλησίαστες οι τιμές.

Η συναυλία των Rolling Stones πώς ήταν;

Δεν είχε πολύ κόσμο γιατί είχε προηγηθεί μια τρομοκρατία προς τους γονείς να μην αφήσουν τα παιδιά τους να πάνε στους χασικλήδες. Ηταν στις 17 Απριλίου του 1967, λίγες ημέρες πριν γίνει το πραξικόπημα. Εμάς, που είχαμε μακριά μαλλιά, πριν ή μετά τη συναυλία μάς πετροβολούσαν διάφοροι, όπως τώρα έχουμε τους «Πατριώτες» και τους «Σπαρτιάτες». Κατά τη διάρκεια της συναυλίας πήγε ένα παιδί με ένα λουλούδι να το δώσει στους Rolling Stones -στον Μικ Τζάγκερ φαντάζομαι- και όρμησαν καμιά 40αριά πάνω του. Και φώναξε έναν αστυνομικό και δεν ξέρω τι είπαν και του έδωσε ένα χαστούκι. Είχε προηγηθεί άλλο ένα χαστούκι από τον Κιθ Ρίτσαρντς στο αεροδρόμιο, όταν είχαν φτάσει. Ηταν ήδη ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα.

Παρακολουθείς αθλητικά;

Ναι, κυρίως στίβο. Βλέπω Τεντόγλου, Στεφανίδη, Τζένκο. Παρακολουθώ στίβο ανελλιπώς. Μικρός, έκανα κιόλας. Μπορεί να μη φαίνεται τώρα. Ημουν 800άρης. Εχουμε βγάλει σπουδαίους αθλητές. Μου αρέσουν ο στίβος και η κλασική μουσική. Εχω μεγαλώσει με κλασική μουσική. Ακουγε κυρίως ο πατέρας μου. Εχω δει τον Μητρόπουλο να διευθύνει, την Τζίνα Μπαχάουερ να παίζει, μεγάλη Ελληνίδα πιανίστρια.

Ο πατέρας σου ήταν φημισμένος καρδιολόγος και η μητέρα σου μικροβιολόγος. Εσύ πώς ξέφυγες από τη νόρμα του γιατρού;

Από μικρό μού τριβέλιζαν το μυαλό «ό,τι θέλεις γίνε, μόνο γιατρός μη γίνεις, γιατί είναι αχάριστο το επάγγελμα». Μου έλεγε ο πατέρας μου «στον μπακάλη λες να σου κάνεις σκόντο; Στον γιατρό πώς το κάνεις; Ο γιατρός έχει τη ζωή σου στα χέρια του κι εσύ του λες να σου κάνει εκπτώσεις;». Με τους ασθενείς τους γίνονταν φίλοι και μετά, όταν τον ρωτούσε ο άλλος «γιατρέ, τι σου χρωστάω», του έλεγε «σας παρακαλώ». Ηταν γιατρός ο άνθρωπος.

Η Πάντειος πώς προέκυψε;

Για να ικανοποιηθεί και η μανούλα ότι μπήκαμε σε μια σχολή μπας και γίνουμε άνθρωποι. Αλλά ήταν πολύ σύντομο, γιατί αποχώρησα…

Σε είδαν να παίζεις, να τραγουδάς;

Κάτι άκουγαν, αλλά δεν το έλεγαν. Μόνο κάποια φορά που ο θείος μου, ο Παναγιωτάκης Κανελλόπουλος, είχε πει ότι του άρεσε η μουσική από το σήμα των τίτλων του πρώτου σίριαλ του Κοκκινόπουλου «Οι συνυπάρχοντες» που είχα γράψει, έλεγε ο πατέρας μου «αυτό αρέσει στον Παναγιώτη». Δεν έλεγε για τον εαυτό του. Μανιάτης ο πατέρας, δεν εξέφραζε τα αισθήματά του. Η μητέρα μου ήταν Γιαννιώτισσα. Γνωρίστηκαν σπουδάζοντας γιατροί στη Γερμανία. Από εκεί προέκυψα, έρως… Και εγώ γεννήθηκα μέσα στην Κατοχή.

Τα παιδιά του έρωτα είναι πάντα δημιουργικά…

Ετσι λένε. Ολοι οι άνθρωποι είναι δημιουργικοί, αν τους αφήσεις.

Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια συνεργασία σου; Εχεις συνεργαστεί κινηματογραφικά με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και μουσικά με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, αλλά όχι με τον Νικόλα Ασιμο.

Εχω παίξει περίπου σε 80 ταινίες μεγάλου μήκους και σε άλλες τόσες μικρού μήκους. Με τον Παυλάκη ήμασταν φίλοι, τον γνώριζα και από μικρό. Με τον Νικόλα Ασιμο δεν έχουμε συνεργαστεί. Γνωριζόμασταν, χαιρετιόμασταν, αγριοκοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, γιατί και ο Ασιμος ήταν μυστήριος τύπος, τσακωνόταν με όλο τον κόσμο. Μαζί δεν είχαμε τσακωθεί. Πρέπει να είμαι από τους λίγους. Μεγάλωσα στην πλατεία Αμερικής και μετά μεταξύ Κολωνακίου, Συντάγματος και Πλάκας. Τότε το Κολωνάκι ήταν αλλιώς, υπήρχε το παλιό «Βυζάντιο», ένα καφενείο που ήταν σαν ουδέτερη ζώνη. Μπορεί σε ένα τραπέζι να έβλεπες δύο υπουργούς με την παρέα τους και στο διπλανό μαχαιροβγάλτες από την οδό Αθηνάς ή νταβατζήδες και απέναντι στα τραπεζάκια έξω από το καφενείο να έβλεπες τον Πάνο Κόκκα της εφημερίδας «Ελευθερία» να καπνίζει ναργιλέ με τον Μάνο Χατζιδάκι και την παρέα τους.

Με τον Χατζιδάκι ήσασταν φίλοι…

Δεν κάναμε κολλητή παρέα, αλλά τον ήξερα και με ήξερε. Είχαμε καλή σχέση και είχα δουλέψει και στο τρίτο πρόγραμμα της ΕΡΤ. Είχα κάνει τότε έξι μήνες φυλακή προφυλακισμένος για τη δήθεν δολοφονία της πρώην συζύγου μου. Αλλη ιστορία για αγρίους. Και είχε η «Βραδυνή» τίτλο «Από τον Κορυδαλλό κατευθείαν στο Τρίτο».

Κινήθηκες νομικά εναντίον τους;

Γιατί; Δέκα χρόνια δεν μου έφταναν που με διέσυραν; Είχα λεφτά να πληρώνω δικηγόρους; Με έγραφαν αυτοί, τους έγραφα κι εγώ. Εχω ωραίους τίτλους μαζεμένους «Στο σκαμνί για φόνο ο Πουλικάκος» με τεράστια γράμματα. Η «Ελεύθερη ώρα» είχε κυκλοφορήσει για πάρτη μου. Τα δύο πρώτα φύλλα μόνο για μένα έλεγαν. Τι έχουν δει τα ματάκια μου, είμαι και 82 χρόνων.

Πώς τα πάς με τον χρόνο;

Εντάξει, δεν έχω πρόβλημα.

Εκείνος πώς τα πάει μαζί σου;

Μέχρι στιγμής so far so good, που λέμε και στο χωριό μου. Εχουμε κάποια προβληματάκια αλλά, εντάξει, γκρινιάζουμε αλλά δεν παραπονιόμαστε.

Σε όλα αυτά τα χρόνια έχει αλλάξει ο Ελληνας;

Κανένας δεν αλλάζει. Η μόνη αλλαγή που έχει γίνει είναι πως αντί να κάθονται στην αυλή το καλοκαίρι και να κουτσομπολεύουν, το κάνουν μέσω κινητών. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Η βλακεία έχει παγκοσμιοποιηθεί. Είναι ένας ιστός που έχει πιασμένο όλο τον πλανήτη.

Τι γνώμη έχεις για το κίνημα τη woke ατζέντα;

Δεν οδηγούν σε τίποτα καλό όλα αυτά. Τι politically correct; Εδώ όλη η Ευρώπη πηγαίνει στην ακροδεξιά, που όλο σεξισμούς και ρατσισμούς είναι. Η επιβεβλημένη φτώχεια και ο ιδεολογικός αποπροσανατολισμός οδηγούν σε ναζιστικές απλοϊκές λύσεις.

Υπάρχουν όρια στη σάτιρα;

Δεν υπάρχουν όρια. Να στο πω αλλιώς. Αν, για παράδειγμα, έλεγε ο Βουτσάς μια βρισιά, θα ήταν χαριτωμένο γιατί θα το είχε πει με τέτοιο τρόπο που δεν θα βωμολοχούσε, αν το πει ο Σεφερλής θα ακουστεί χυδαίο. Οπως το λένε και στο χωριό μου, στον Βάμβακα Μάνης, «It’s the singer, not the song».

Υπάρχει σωτηρία;

Συλλογική όχι… Ατομική είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Ονειρεύεσαι πράγματα;

Οχι, είμαι ρεαλιστής σε κάποια πράγματα, ξέρω τα όριά μου.

Με τους κριτικούς πώς τα πας;

Δεν τα πάω πολύ καλά γενικότερα με την κριτική της τέχνης και με τις πολλές αναλύσεις. Είμαι και Λάκων, το λένε και οι παροιμίες μας «Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια», όποιος δεν έχει τι να πει μιλάει πολύ.