Αν η πρώτη τετραετία της Κυβέρνησης ήταν «η τετραετία των μεγάλων κρίσεων» -ιδίως διεθνών-, τότε η τρέχουσα, δεύτερη τετραετία μπορεί να χαρακτηριστεί ως «η τετραετία της χαμένης αθωότητας και των αδύναμων επιχειρημάτων».
Επί σειρά ετών, θέλοντας να φιλοτεχνήσει την εικόνα της αποδοτικής και ικανής στη διαχείριση των μεγάλων προκλήσεων, η Κυβέρνηση μόλις ανέκυπτε κάποιο πρόβλημα επιστράτευε τη «μανιέρα» του διεθνούς παράγοντα και των…παρόμοιων γεγονότων στο εξωτερικό. Αυτή η εικόνα ενισχυόταν με το –αναμφισβήτητα αληθινό- στοιχείο της σύγκρισης: από το 2019 κι εντεύθεν η, ουσιαστικά χρεωκοπημένη το 2010, Ελλάδα, καταγράφει συνεχόμενα ρεκόρ προόδου σε όλους τους τομείς, μιας και έφθασε στο ναδίρ κι άρα είναι υποχρεωμένη να τρέχει με μεγαλύτερους ρυθμούς από τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους.
Πλέον όμως ο χρόνος λειτουργεί διαφορετικά-σαφώς όχι αντίστροφα, αλλά με άλλες ταχύτητες, καθώς πλησιάζουμε στον προεκλογικό κύκλο. Σ αυτήν την πορεία, η Κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει, αλλά και να περάσει μέσα από ένα «τρίγωνο φωτιάς»: Εξωτερικά/γεωστρατηγικά-μεγάλες δίκες-ακρίβεια. Και τα τρία αυτά κομβικής σημασίας ζητήματα, κατά έναν τρόπο έχουν κι έναν διπλό κοινό παρανομαστή: την ένταση, αλλά και την αίσθηση της κοινωνικής αδικίας από την πλευρά των πολιτών.
Με τους όρους που διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος στο θέμα των εξωτερικών, η πολιτική ένταση και ο ανορθολογισμός είναι κυρίαρχα χαρακτηριστικά. Θα φανεί αυτό τις επόμενες ημέρες στη συζήτηση που θα γίνει στη Βουλή για τα Εθνικά θέματα…
Το δεύτερο θέμα: οι μεγάλες δίκες, ήτοι Τέμπη και ΟΠΕΚΕΠΕ. Από μόνες τους αυτές οι υποθέσεις, όχι μόνο παράγουν ένταση και οργή, αλλά, δυστυχώς επιτείνουν την αίσθηση αδικίας, οδηγώντας στην αποδόμηση και αμφισβήτηση της Δικαιοσύνης.
Και στην κορυφή όλων αυτών, διότι εκεί οι Πολίτες «κάνουν το λογαριασμό»: η ακρίβεια. Σ αυτό το σημείο συναντάμε την αποκορύφωση του αισθήματος αδικίας, καθώς οι Πολίτες διαπιστώνουν, πέρα από τη δύσκολη καθημερινότητα, την ύπαρξη κυκλωμάτων, τη δράση συμφερόντων, την δυστοκία ελέγχου της αγοράς.
Αυτό που μοιάζει με ζητούμενο είναι αν η Κυβέρνηση έχει τις δυνάμεις να περάσει μέσα από το τρίγωνο της φωτιάς, χωρίς να καεί. Ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι να αντιμετωπίσει το κυρίαρχο και «βουβό» πρόβλημα της κοινωνίας: την (δίκαια ή όχι, δεν έχει σημασία) αίσθηση κοινωνικής αδικίας.