Ο ΔΙΕΘΝΟΥΣ φήμης οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, που αυτοδιαφημίζεται ως ο άνθρωπος που προέβλεψε την κρίση, περιφέρεται τον τελευταίο καιρό ανά τον κόσμο δυσφημώντας κατά κόρον τη χώρα μας.
Ο ΔΙΕΘΝΟΥΣ φήμης οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, που αυτοδιαφημίζεται ως ο άνθρωπος που προέβλεψε την κρίση, περιφέρεται τον τελευταίο καιρό ανά τον κόσμο δυσφημώντας κατά κόρον τη χώρα μας και εργαζόμενος αόκνως για τα συμφέροντα όσων έχουν «ποντάρει» στη χρεοκοπία της. Το πράττει δε με... επιστημονικό τρόπο. Ενδύει τις ανθελληνικές του κορόνες με τον μανδύα δήθεν προβλέψεων. Οπως ακριβώς έκανε στις αρχές της εβδομάδας, όταν «προέβλεψε», μπροστά μάλιστα σε ελληνικό ακροατήριο, ότι η χώρα μας τελικά θα πτωχεύσει και θα επιστρέψει στη δραχμή. Το χειρότερο είναι ότι την επόμενη μέρα προσκλήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου, για να συνομιλήσει με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών, υπό το άπλετο φως των τηλεοπτικών προβολέων... Οσοι δεν γνωρίζουν τις διασυνδέσεις του κ. Ρουμπινί με τις «αγορές» και τα κερδοσκοπικά funds, ακούγοντας όσα είπε και βλέποντας τη... βεγγέρα του στο Μέγαρο Μαξίμου, ανησύχησαν πολύ. Οσοι γνωρίζουν τις επιδόσεις του στην... «παπαγαλία», ανησύχησαν λιγότερο.
Η REALNEWS αποκαλύπτει σήμερα τη διεθνή «συνωμοσία της δραχμής», που έχει οργανώσει και προωθεί μια κερδοσκοπική «συμμορία της... δεκάρας», ποντάροντας περίπου 20 δισ. ευρώ στην ελληνική πτώχευση και στην έξοδό μας από την ευρωζώνη. Στη «συνωμοσία» αυτή μετέχουν -δυστυχώς- και ελληνικής προέλευσης κεφάλαια, από αυτά που εγκατέλειψαν τη χώρα μόλις «εμφανίστηκε» η κρίση και που «προσδοκούν» να επιστρέψουν στο μέλλον, μετά από μια εθνική μας χρεοκοπία, για να... αγοράσουν Ελλάδα μισοτιμής! Δυστυχώς, στο άθλιο κερδοσκοπικό τους παιχνίδι έχουν παρασύρει και λίγους, αγνούς αλλά αφελείς, συμπολίτες μας που, αναπολώντας καλύτερες μέρες από τα χρόνια της δραχμής, πιστεύουν ότι η έξοδος από την ευρωζώνη μπορεί να είναι η λύση του σημερινού μας προβλήματος. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Ας εξετάσουμε, λοιπόν, το υποθετικό σενάριο της επιστροφής στη δραχμή.
ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ όσων υποστηρίζουν την έξοδο από την ευρωζώνη είναι η ανάκτηση του ελέγχου της εθνικής νομισματικής και συναλλαγματικής μας πολιτικής. Θεωρούν ότι, επιστρέφοντας στη δραχμή και χρησιμοποιώντας την κλασική συνταγή της υποτίμησης, θα καταστήσουμε την εγχώρια παραγωγή φθηνότερη και επομένως ελκυστικότερη, εις βάρος των εισαγωγών. Ακόμη κι αν ξεχάσουμε ότι η παραγωγή μας είναι αναιμική και επομένως κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί στην πράξη «δώρον-άδωρον», μια υποτίμηση, για να έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στην ανταγωνιστικότητα της χώρας, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον της τάξης του 30%-40%. Μια τέτοια υποτίμηση, όμως, θα είχε τις ακόλουθες άμεσες αρνητικές συνέπειες:
• Η μονομερής μετατροπή του δημόσιου χρέους σε άλλο νόμισμα δεν θα ήταν εφικτή. Κατά συνέπεια, θα διογκωνόταν αυτόματα σε επίπεδα υψηλότερα του 220% του ΑΕΠ, καθιστώντας μοναδική λύση τη στάση πληρωμών και την πτώχευση. Αντίστοιχα, θα αυξάνονταν και τα χρέη των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, από δάνεια.
• Η πιθανότητα επιστροφής της χώρας στις αγορές θα μηδενιζόταν, με βασικότερη πιθανότητα τον αποκλεισμό της από τον εξωτερικό δανεισμό, επί σειρά ετών. Αυτό θα μας οδηγούσε αναγκαστικά σε «βίαιο» ισοσκελισμό του Κρατικού Προϋπολογισμού, με οριζόντια περικοπή όλων των δαπανών. Οι κοινωνικές συνέπειες θα ήταν δραματικές και οι επιπτώσεις από τα σημερινά σκληρά μέτρα λιτότητας θα «φάνταζαν» τότε σχεδόν αμελητέες. Οσο για τους δανειστές μας, θα προσπαθούσαν να ρευστοποιήσουν την περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας (ιδίως ακίνητα με εμπορική χρήση).
• Ακόμη και στην περίπτωση που η χώρα ανακτούσε την εμπιστοσύνη των αγορών, σε σχέση με τη σκοπιμότητα του εγχειρήματός της, το κόστος του δανεισμού της, δεδομένου του χρέους και του ενσωματωμένου πλέον συναλλαγματικού κινδύνου, θα επέστρεφε σε επίπεδα ανάλογα των αρχών του 1990, της τάξης δηλαδή του 15%-25%. Ο λογαριασμός δεν θα έβγαινε με τίποτε...
• Οι έντονοι κλυδωνισμοί στην οικονομία θα καθιστούσαν ακόμη λιγότερο ελκυστική τη χώρα μας για τα ξένα κεφάλαια και έτσι θα προσελκύονταν μόνον επενδύσεις με ευκαιριακό προσανατολισμό σε εξευτελιστικές αποτιμήσεις.
• Ο πληθωρισμός θα έφθανε σε επίπεδα υψηλότερα του 20%, αφαιρώντας άμεσα ανάλογο ποσοστό από το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών και οδηγώντας σε ακόμη βαθύτερη ύφεση, καθώς θα συνοδευόταν και από πάγωμα μισθών ή, έστω, αμελητέες ονομαστικές μισθολογικές αυξήσεις.
• Το τραπεζικό σύστημα θα βρισκόταν εκτεθειμένο σε πρωτόγνωρο κίνδυνο κατάρρευσης, χωρίς καμιά ασπίδα προστασίας. Η απόπειρα των καταθετών να προστατεύσουν τις οικονομίες τους από την υποτίμηση θα οδηγούσε σε μαζική απόσυρση καταθέσεων και κατάρρευση των τραπεζικών ιδρυμάτων, χωρίς ουδείς εθνικός ή υπερεθνικός θεσμός να μπορεί να παράσχει κανενός τύπου εγγυήσεις. Ακόμη και με ακραία μέτρα, όπως ο περιορισμός της κίνησης λογαριασμών ή το πάγωμα της κίνησης κεφαλαίων, η εξομάλυνση της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί. Η βαθύτερη ύφεση και η συναλλαγματική αστάθεια θα οδηγούσαν σε υποβάθμιση της ποιότητας των τραπεζικών χαρτοφυλακίων, σε σημείο που δεν γνώρισε ποτέ μεταπολεμικά η χώρα μας.
• Ο βιομηχανικός μας τομέας θα δεχόταν ισχυρό πλήγμα από την εκρηκτική αύξηση στις τιμές των εισαγόμενων πρώτων υλών.
• Τέλος, τα δυνητικά κέρδη από την επιστροφή στη δραχμή στην ανταγωνιστικότητα των υπηρεσιών (κυρίως στον τουρισμό) και σε έναν περιορισμένο αριθμό κλάδων, βασιζόμενων σε εγχώριους πόρους (π.χ. τρόφιμα), προφανώς θα ήταν αδύνατο να αντισταθμίσουν τα προαναφερόμενα συντριπτικά πλήγματα στην οικονομία, η οποία, χωρίς καμία εξωτερική αρωγή, θα βυθιζόταν σε έναν φαύλο κύκλο συρρίκνωσης και κοινωνικής κατάρρευσης.
ΘΕΛΕΤΕ κι άλλα επιχειρήματα; Η «συμμορία» των κερδοσκόπων, που έστησε τη «συνωμοσία» της δραχμής, προσπαθεί με λόγια της... δεκάρας να μας παρασύρει στον όλεθρο. Και έχει ποντάρει 20 δισ. ευρώ ότι θα το επιτύχει. Πρέπει να τους διαψεύσουμε!