Η ταλαντούχα ηθοποιός Γαλήνη Χατζηπασχάλη, με αφορμή τη διπλή παρουσία της στο νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου «Και λέγε λέγε» και στην «Ταράτσα του Φοίβου» στο Αλσος, μιλά για όσα την οδήγησαν στο θέατρο, για τις ανασφάλειες, για την ανεκτίμητη επαφή με το κοινό και για το δώρο της μητρότητας.
Κωµική φλέβα, µε υποκριτικό εκτόπισµα, έντονο ταµπεραµέντο και χαρακτηριστική φωνή, που κάνει δικό της κάθε ρόλο. Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, όταν εµφανίζεται στη σκηνή, σε συνεπαίρνει. Είναι σαν η χαρά και η ελευθερία που νιώθει η ίδια στη σκηνή να διασταυρώνονται µε την ανάγκη του κοινού για υπέρβαση και εκείνο να ανυψώνεται µαζί της.
Γεννήθηκε και µεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη. «Ηθοποιός του θεάτρου» από το 2000, που αποφοίτησε από τη ?ραµατική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, πλουτίζει την πορεία της µε διαφορετικούς ρόλους και σηµαντικές παραστάσεις: «?εκαήµερο», «Ορνιθες», «Βυσσινόκηπος», «Μήδεια», «Πλούτος», «Προξενήτρα», «Μια νύχτα στην Επίδαυρο», για να αναφέρουµε µερικές, ενώ έχει παίξει στα πιο εµβληµατικά θέατρα, από το Εθνικό, το Θέατρο του Νέου Κόσµου, τη Στέγη του Ιδρύµατος Ωνάση, το Φεστιβάλ Αθηνών και την Επίδαυρο.
Αυτή την περίοδο -και µέχρι τις 16 Ιουνίου- πρωταγωνιστεί στο νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου «Και λέγε λέγε» στο θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», ενώ όλο το καλοκαίρι θα βρίσκεται στο βασικό σχήµα της «Ταράτσας του Φοίβου» στο Αλσος. Εκτός από µια αξιοπρόσεκτη πορεία στο θέατρο, η Γαλήνη, µαµά τριών παιδιών, έχει µια θαυµαστή ικανότητα. Xρησιµοποιώντας απογειωτικές ατάκες, µπορεί να «γειώνει» τα πάντα. Γι' αυτό και το πινγκ πονγκ των ερωταπαντήσεων µαζί της είναι τουλάχιστον απολαυστικό.
Μοιάζει να έχεις γεννηθεί για να είσαι ηθοποιός. Εχεις µια ευκολία όταν βρίσκεσαι στη σκηνή. Ισχύει;
Στη σκηνή νιώθω τις πιο πολλές φορές άνετα. Ελεύθερη δηλαδή. Νιώθω περίπου όπως όταν έπαιζα στον δρόµο µικρή. Ενιωθα ότι µπορούσαν να παιχτούν πάρα πολλά παιχνίδια κάθε απόγευµα, παρόλο που παίζαµε τα ίδια και τα ίδια.
Παρ' όλα αυτά, µοιάζει σαν να αντιµετωπίζεις το θέατρο µε µετριοπάθεια, ότι «ΟΚ, δεν έγινε και τίποτα»… Είναι έτσι; Γιατί το κάνεις;
Η έκθεση στο κοινό είναι µια, ας το πούµε, επίθεση στον ψυχισµό. Την οποία, βέβαια, τη συνηθίζεις. Αλλά καλύτερα τη συνηθίζεις αν κάνεις ότι δεν έγινε και τίποτα. Ολοι οι ηθοποιοί νοµίζω ότι το κάνουν αυτό. Αυτοί που δεν το κάνουν, τρελαίνονται πιο γρήγορα...
Αναγνωρίζεις το δικό σου ταλέντο;
Ναι. Και στο παρκάρισµα έχω ταλέντο...
Εχεις νιώσει ποτέ ανασφάλεια; Ποια θα ήθελες να ξεφορτωθείς;
Στη σκηνή εννοείς; Τα λόγια είναι «αγκάθι». Φοβάµαι λίγο όταν δεν τα ξέρω... και δεν τα ξέρω αρκετές φορές. Και γενικά όπως και στη ζωή η ανικανότητα που έρχεται µε την ηλικία µε κάνει και νιώθω ανασφάλεια. Αλλά τι να κάνω; Αυτό δεν αλλάζει, δεν παλεύεται.
Αυτή τη σεζόν σε βλέπουµε σε δύο διαφορετικά πράγµατα… Πάµε πρώτα στη συνεργασία µε τη Λένα Κιτσοπούλου. «Και λέγε λέγε» στο Θέατρο Τέχνης… «Δέσατε» µε τη Λένα;
Με τη Λένα έχουµε παίξει, έχουµε βρεθεί γενικά, γνωρίζει η µία την άλλη, ήταν θα έλεγα κάπως αναπόφευκτη αυτή η συνεργασία... Ταιριάζουµε καλλιτεχνικά, δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις µεταξύ µας.
Πες µας λίγα λόγια για τον ρόλο σου και το έργο. Είναι ένα έργο για τον έρωτα. Τι είναι τελικά ο έρωτας για σένα, αλλά και για τη Λένα που έγραψε το έργο;
Το έργο δεν είναι πρωτίστως για τον έρωτα. Είναι για την απόγνωση. Και την τρέλα. Ο έρωτας τα έχει αυτά. Εχει και έρωτα µέσα το έργο και έχει απελπισία µπόλικη. Ο έρωτας για όλους είναι ίδιος, τα ίδια απεγνωσµένα πράγµατα κάνουµε όλοι για να ζήσουµε για λίγο σαν αθάνατοι. Τι να πω για τον έρωτα... Αξίζει. Η Λένα, µέσα από την παράσταση και το κείµενο, πιάνει τον πάτο του έρωτα.
Είναι υπερεκτιµηµένος;
Υπερεκτιµηµένος φουλ. Αλλά καλά κάνουµε. Με µια ελπίδα ζούµε... Οταν το ζεις, νοµίζεις ότι µόνο έτσι γίνεται να ζήσεις, αλλά, µετά που περνάει, ζεις και αλλιώς και πιο ισορροπηµένα.
Παράλληλα, θα σε δούµε σε κάτι διαφορετικό για σένα, «Στην ταράτσα του Φοίβου», σε µια πιο λαϊκή σκηνή, που απευθύνεται σε πιο ευρύ κοινό, πάντα, βέβαια, µε εξαιρετικούς καλλιτέχνες. Είχες ανάγκη να δοκιµάσεις κάτι τέτοιο;
Τυχαίνει να έχω ξαναδουλέψει µε τον Φοίβο ?εληβοριά (στην παράσταση «1821 - Η επιθεώρηση», η οποία είχε παρουσιαστεί πριν από τρία χρόνια στο Βεάκειο). Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος και ξεχωριστός καλλιτέχνης. Επίσης, ο Αγγελος Τριανταφύλλου, που δουλεύουµε µαζί χρόνια, και ο Θανάσης Αλευράς είναι άνθρωποι που θέλω να είµαι µαζί τους. Πιστεύω, επειδή έχω δει την «Ταράτσα», ότι είναι πραγµατικά ένα πολύ ευχάριστο θέαµα!
Σε ένα ανοιχτό θέατρο, µε καλοκαιρινή διάθεση…
Εχει ωραία µουσική, ωραίες ενορχηστρώσεις, κείµενα µε πολύ χιούµορ. Νοµίζω ότι µέσα στην αθηναϊκή ζέστη θα είναι κάτι πολύ δροσερό.
Οπότε φέτος θα στερηθείς την Αλεξανδρούπολη, την πόλη που είναι η έδρα των παιδικών σου χρόνων. Επιστρέφοντας καθώς µεγαλώνεις, τι συναισθήµατα κυριαρχούν;
Οσο µεγαλώνω είναι πιο µπερδεµένα τα πράγµατα σε σχέση µε την Αλεξανδρούπολη. Οταν πηγαίνω, δεν έχω πολύ χρόνο για νοσταλγία, γιατί είµαι µε τα παιδιά και όλα γυρνούν γύρω από τό παρόν. Υπάρχουν στιγµές, όµως, που στέκοµαι σε κάποια σηµεία της πόλης και αντιλαµβάνοµαι το µεγαλείο της φθοράς και του χρόνου στο σώµα µας και στην ψυχή µας. Η θάλασσα, η Τουρκία, η Σαµοθράκη, τα κουνούπια θα είναι πάντα εκεί, όσα και αν αλλάξουν µέσα στην πόλη. Μου αρέσει η Αλεξανδρούπολη, τη θεωρώ πολύ εντάξει σε σχέση µε άλλες επαρχίες.
Τι ορίζει τις επιλογές σου;
Πάω συνήθως εκεί που νιώθω οικεία. Ολοι οι καλλιτέχνες σχεδόν αυτό κάνουµε. Είµαστε παρέες, παρέες... Απολύτως φυσικό, νοµίζω. Επιλέγουµε αυτό που νοµίζουµε ότι ξέρουµε και µας ξέρει.
Μοιάζει να αποφεύγεις την πιο σταρ πλευρά του επαγγέλµατος.
Τι εννοούµε σταρ; Δεν µου αρέσει και πολύ αυτή η λέξη. Δεν καταλαβαίνω. Να νιώθω δηλαδή όλη µέρα ότι έχω ένα αστέρι να µε ακολουθεί ή να είµαι εγώ η ίδια ένα αστέρι που το κοιτούν οι άλλοι; Εχω ένα φως µέσα µου. Μέχρι εκεί.
Είσαι φιλόδοξη; Τι ονειρεύεσαι σε σχέση µε την πορεία σου;
Αν δεν ήµουν φιλόδοξη, δεν θα ήµουν ηθοποιός. Ονειρεύοµαι ή να πάψω να είµαι ή -το γνωστό κλισέ- να πεθάνω πάνω στη σκηνή. Αυτά όµως είναι όνειρα. Στην πραγµατικότητα, έχω τόση δουλειά στο σπίτι και αυτό θα κάνω µέχρι τέλους.
Προγραµµάτισες την καριέρα σου;
Το µόνο που κάπως µε πίεσα ήταν να παίζω. Και ίσως είχα και µια ανάγκη για κάτι υψηλό. Εννοώ ότι αγαπώ τις µεγάλες συγκινήσεις και αυτό σίγουρα µε προγραµµάτισε προς µια κατεύθυνση.
Σε κινεί η λογική ή το ένστικτο;
Το ένστικτο. Η λογική, όµως, είναι η µεγάλη µου αγάπη.
Αν ήταν στο χέρι σου και είχες την οικονοµική ευχέρεια, τι θα έκανες;
Να ήµουν σε ένα ξενοδοχείο και µόλις βαριόµουν να πήγαινα σε άλλο.
Οταν σε είχα δει στην «Προξενήτρα», στην υπόκλιση ήταν µαζί η κόρη σου. Είσαι µαµά τριών παιδιών. Τι χαίρεσαι πιο πολύ ως µητέρα;
Αχ… Ως µητέρα σού δίνεται ένα τεράστιο δώρο: να λατρεύεις.
Εχεις κάνει επιλογές υπέρ της οικογένειας;
Ολα για την οικογένεια... Γιατί η οικογένεια δεν είναι κάτι άλλο από µένα. Οι γονείς κάνουν τα πάντα για τα παιδιά. Αλλά τα παιδιά ξέρουν καλύτερα. Ρωτήστε τα παιδιά. Πάντως, ναι, επιλέγω δουλειές που µου επιτρέπουν, από θέµα χρόνου και από θέµα ψυχής, να είµαι παρούσα στην οικογένεια.
Η σχέση µε τα παιδιά µπορεί να είναι γειωτική ή απογειωτική;
Και τα δύο. Αλλά η γείωση, το ρίζωµα, είναι πιο δυνατή. Είσαι µια σταθερά ως γονιός για να µπορούν τα παιδιά να φεύγουν, να έρχονται, να τρώνε, να κοιµούνται.
Είναι εύκολο να µη χαθεί κανείς µε τον σύντροφό του, όταν τρέχουν τόσα παιδιά τριγύρω;
Πολλή φασαρία. Μέσα στη φασαρία προλαβαίνεις να πεις κάνα δυο πράγµατα. ?εν χρειάζεται να λες και πολλά. Τέλος πάντων, όλοι τον βρίσκουν τον τρόπο τους.
Τι σου χαρίζει το θέατρο που είναι ανεκτίµητο;
Την ειλικρινή επαφή µε τους ανθρώπους. Είναι σαν να είσαι σε όνειρο. Ελεύθερος και ωραίος και µε µεγάλη παρέα...