Ο κ. Συρίγος στην τοποθέτησή του ανέφερε ότι «παρά την μεγάλη ηθική αποστροφή και την πολιτική αποδοκιμασία της χούντας από τον λαό, το χουντικό καθεστώς δεν έπεσε λόγω της εσωτερικής αντιστάσεως. Η χούντα κατέρρευσε το 1974 υπό το βάρος των ανομημάτων της και ιδίως υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας. Το γεγονός ότι στα θεμέλια της μεταπολιτεύσεως δεν υπήρχε ένα γεγονός ανατροπής, είχε τεράστια αξιακή σημασία στην ποιότητα της μεταπολιτευτικής μας ζωής. Δεν υπήρξαν ογκώδεις συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και πορείες επί χούντας. Υπήρχαν μεμονωμένες ενέργειες κάποιον γενναίων Ελλήνων που αντιμετωπίζονταν με βάρβαρο τρόπο από την δικτατορία. Αυτό που δεν έγινε από την πλειοψηφία του λαού όταν χρειαζόταν, όταν δηλαδή υπήρχε η χούντα, έπρεπε να αναπληρωθεί μετά. Μετά το 1974 είχαμε τις πορείες μας, είχαμε τα λάβαρα μας, τραγουδάγαμε αντάρτικα στις ταβέρνες και μετά πηγαίναμε σπίτι μας ήσυχοι ότι έχουμε εκπληρώσει εκ του ασφαλούς με καθυστέρηση ετών το αντιστασιακό μας καθήκον έναντι της δικτατορίας», είπε χαρακτηριστικά. 

«Επρόκειτο για μίμηση, για κακό θεατρικό παίγνιο, για παρωδία. Δημιουργήθηκε λοιπόν μία πολιτική μυθολογία που είχε και εξακολουθεί να έχει στο επίκεντρο της στο Πολυτεχνείο. Γιατί το Πολυτεχνείο; Διότι το Πολυτεχνείο υπήρξε το μοναδικό σοβαρό γεγονός μαζικής λαϊκής αντιστάσεως απέναντι στην δικτατορία. Σε εκείνα τα επτά μαύρα χρόνια ήταν η μοναδική ένδειξη ότι ο λαός κάτω από την επιφάνεια «έβραζε».

Εξαιτίας αυτού του λόγου, το Πολυτεχνείο μετά το 1974 προσέλαβε μυθικές διαστάσεις. Οι διαστάσεις αυτές αποτυπώνονται θαυμάσια στο σύνθημα που ακούστηκε κατά κόρον στα αντιμνημονιακά συλλαλητήρια: «Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Λόγω του μύθου που έχει δημιουργηθεί, ένα μεγάλο ποσοστό του λαού πιστεύει ότι η χούντα πράγματι έπεσε το 1973 εξαιτίας του Πολυτεχνείου. Στην πραγματικότητα βεβαίως την εξέγερση του Πολυτεχνείου ακολούθησε η ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη και μία πολύ σκληρότερη φάση της δικτατορίας.

Ο μύθος στο Πολυτεχνείο όπως που δημιουργήθηκε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, αντανακλά πλήρως στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Σπεύδω να επισημάνω, ότι δεν αναφέρομαι στο αξιακό άρμα του Πολυτεχνείου εν μέσω χούντας το ‘73 αλλά στην πολιτική του λειτουργία ως μύθου στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ποιες ήταν οι εκφράσεις αυτού του μύθου; Οι κομματικές, φοιτητικές παρατάξεις. Η απαγόρευση εισόδου ακόμα και της πυροσβεστικής μέσα στα ΑΕΙ καθώς είναι κρατική δύναμη, οι καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών, ή για ψύλλου πήδημα διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Αντί όλα αυτά που περιέγραψα να συνιστούν ύβρη για τον πνευματικό κόσμο αυτής της χώρας, κατέστησαν κοινός τόπος». 

Αντιδράσεις από Βούτση και Παφίλη

Η αναφορά του Άγγελου Συρίγου προκάλεσε την έντονη αντίδραση των βουλευτών της αντιπολίτευσης. Χαρακτηριστικά ο Νίκος Βούτσης μίλησε για «ουσιαστική προσπάθεια αναθεώρησης του δημοκρατικού κεκτημένου της μεταπολίτευσης» ενώ ακολούθησαν σειρά επικριτικών τοποθετήσεων.

«Γνωρίζετε ότι στη δικτατορία υπήρξαν μεγάλες μαζικές διαδηλώσεις από κηδεία Παπανδρέου μέχρι και το 74, πέραν του Πολυτεχνείου. Υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις και συλλήψεις και ξερονήσια ή άνθρωποι που είχαν πάει στο εξωτερικό, που φυλάγανε τους ανθρώπους της Αριστεράς και όχι μόνο όλου του πολιτικού φάσματος. Η προσπάθειά σας και μάλιστα όντας υφυπουργός να ξαναγράψετε την ιστορία για εκείνη τη περίοδο είναι απαράδεκτη και ύβρις για την αίθουσα αυτή. Είναι απολύτως ανιστόρητο» ανέφερε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Βούτσης.

Οργισμένη ήταν και η απάντηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Θανάση Παφίλη, που σημείωσε πως θα έπρεπε «να νιώθει ντροπή ο υφυπουργός για όλα όσα συνειδητά για το Πολυτεχνείο», σε μια προσπάθεια να κάμψει τις αντιδράσεις στο νομοσχέδιο. Όπως είπε, «η αντίσταση στη χούντα, ξεκίνησε αμέσως με την κήρυξή της και μάλιστα σε δύσκολες συνθήκες και πήρε πολλές μορφές και δεν ήταν μια στιγμή του Πολυτεχνείου», τονίζοντας πως τα μηνύματα του Πολυτεχνείου για ψωμί – παιδεία – ελευθερία, παραμένουν ακόμα και σήμερα επίκαιρα.