Υπήρξα δάσκαλος για περισσότερα από 40 χρόνια. Με δύο βασικά καθήκοντα: τη διδασκαλία και την αξιολόγηση/βαθμολογία. Ειδικά το δεύτερο μου άφησε μια επαγγελματική διαστροφή: να βαθμολογώ τους πάντες. Οχι μόνο φοιτητές ή υποψήφιους διδάκτορες, αλλά και… κυβερνήσεις ή/και πρωθυπουργούς (Ζητώ επιείκεια: όλα τα επαγγέλματα αφήνουν κουσούρια και διαστροφές. Είναι γνωστό πως ο αέρας πήρε ένα χαρτί από τον δρόμο και το πήγε, μέσα από το ανοικτό παράθυρο, σε ένα γραφείο με δύο καρεκλοκένταυρους κρατικοδίαιτους γραφειοκράτες. Ενας σκουπιδιάρης έτρεξε αμέσως στο γραφείο. Βγαίνοντας είπε στον συνάδελφό του: «Πολύ αργά, σφραγίστηκε, υπογράφθηκε και πρωτοκολλήθηκε...»).
Εξίσου διεστραμμένη η «αφεντιά» μου, αποφάσισε -ελευθερία έκφρασης έχουμε- την «ουδαμόθεν αιτηθείσα» αξιολόγηση και βαθμολογία του συστήματος εξουσίας που εγκαθίδρυσε ο Μητσοτάκης. Πρώτο στάδιο της οποίας είναι, βέβαια, η καταγραφή και ανάδειξη των αδυναμιών του «εξεταζόμενου» (προσώπου ή σχήματος). Και οι αδυναμίες που βρήκα ούτε μικρές είναι ούτε ευάριθμες...
Δεν ξέρω γιατί το υπουργικό μας συμβούλιο -που διαθέτει μέχρι και υφυπουργό... Τουρισμού- πρέπει να έχει τριπλάσια ή τετραπλάσια μέλη από τα αντίστοιχα μεγάλων χωρών, όπως η Γαλλία ή η Ισπανία (μολονότι, ως προς αυτό, υπάρχει το ελαφρυντικό ότι εκεί ο κρατικός μηχανισμός είναι καλοκουρδισμένος και λειτουργεί χωρίς να χρειάζεται καθημερινό σπρώξιμο από κάποιον φορέα της πολιτικής εξουσίας).
Δεν ξέρω γιατί στο υπουργικό μας συμβούλιο έχουν κατοχυρωμένη θέση -σαν θεσμοποιημένη ποσόστωση- αρκετοί γόνοι παραδοσιακών πολιτικών οικογενειών, ελάχιστοι εκ των οποίων έχουν αναδείξει ικανότητες ή καταγράψει επιτεύγματα που να δικαιολογούν την υπουργική μονιμότητά τους (εν προκειμένω, ουδέν ελαφρυντικό εντοπίζω...).
Δεν ξέρω γιατί σε κάθε αποκαλυπτόμενη δυσλειτουργία του δημόσιου τομέα η κυβερνητική αντίδραση είναι να δημιουργείται μια νέα δομή κρατικοδίαιτων, συνήθως αργόσχολων και αργόμισθων... Π.χ. πανεπιστημιακή αστυνομία.
Ακόμη… Ούτε στην παροχολογία επιδομάτων βρίσκω πάντα ορθολογικό υπόβαθρο ούτε βέβαια, πολύ περισσότερο, στην απουσία κοινωνικών κριτηρίων για την παροχή τους...
Με αρρωσταίνει η εξαγορά, με δημόσιο χρήμα, γνωμοδιαμορφωτικής επιρροής (π.χ. λίστα Πέτσα).
Ανήκω σε όσους ενοχλούνται από την, επί μία τετραετία ολόκληρη, παρουσία στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης ενός μικροβιολόγου. Κάτι που δηλοί, ως υπόρρητο μήνυμα στους δικαστές: ουδείς θα ενοχλήσει τις όποιες -συντεχνιακές συχνά, οπωσδήποτε δε τουλάχιστον ενοχλητικές για την κοινωνία και τους χρήστες δικαστικών υπηρεσιών- παθογένειες του κλάδου σας...
Το κραυγαλέα ταξικό πρόσημο της θέσπισης του αφορολόγητου της ενδοοικογενιακής μεταβίβασης μεγάλων περιουσιών ομοίως δεν με έκανε ευτυχισμένο.
Μολονότι, δε, δεν υποχρεώνομαι συχνά να κινούμαι στο κέντρο της Αθήνας, «αρρωσταίνω» σκεπτόμενος εμπόρους και τακτικά εκεί διακινούμενους, από τη μηδενική κυβερνητική αντίδραση στις συχνές καταλήψεις δρόμων των αστικών κέντρων, ακόμη και από ελάχιστους διαδηλωτές τις καθημερινές, από αθλούμενους ή «αθλούμενους», δε, πολλά Σαββατοκύριακα...
Ενώ ούτε η αυτάρκεια που εκπέμπει συχνά ο πρωθυπουργός -ο οποίος ούτε της υπό την άμεση εποπτεία του ευρισκόμενης ΕΥΠ κατάφερε να ελέγξει αρκετές καθόλου θεάρεστες «πρωτοβουλίες»- με κάνει ιδιαίτερα ευτυχισμένο... κοκ... κοκ...
Ωστόσο… «Ζήτω ο βασιλιάς παρά ταύτα», έλεγαν οι Γάλλοι μοναρχικοί μετά την παλινόρθωση των Βουρβόνων το 1815, στο τέλος της ναπολεόντειας περιπέτειας της χώρας τους...
Η μια κυβερνητική ομάδα έχει Χατζηδάκη, Πιερρακάκη, Δένδια, Γεραπετρίτη, Σταϊκούρα, Σκυλακάκη και πολλά άλλα εξαιρετικά στελέχη που έχουν παραγάγει, σε πολλούς τομείς, έργο σημαντικό και ποιοτικό...
Η άλλη έχει Μπαλτά, Θεανώ Φωτίου, Φίλη (τον οποίο τιμώ για το ήθος του), Φλαμπουράρη, Ζουράρι, Κουρουμπλή, Βερναρδάκη, Τζάκρη, Παπαγγελόπουλο, Σκουρλέτη, Δρίτσα, Σπίρτζη και άλλους αδάμαντες ων ουκ έστι αριθμός...
Συμπέρασμα; Αυτό που έλεγα στους μαθητές μου: «Δεν υπάρχει ο καλύτερος δυνατός κόσμος. Ας επιδιώκουμε έναν κόσμο κατά το δυνατόν καλύτερο».