«Να γίνει κοινή συνείδηση στον σημερινό άνθρωπο ως άλλο ένα έγκλημα που ντροπιάζει τον πολιτισμένο κόσμο. Η Ελληνική Πολιτεία έχει μια οφειλή από την 24η Φεβρουαρίου 1994. Να χαράξει την Εθνική πολιτική για τη Διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου.  Η χωρίς παραμορφωτικούς φακούς ανάγνωση της ιστορίας, η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων είναι χρέος όχι μόνο ως απόδοση τιμής και αναγνώριση στα χιλιάδες θύματα, είναι ο τρόπος για να επουλωθούν οι πληγές του παρελθόντος» είπε ακόμη η κ. Κεφαλίδου.

Κάνοντας λόγο για έναν «βίαιο αφανισμό ενός ολόκληρου λαού στη βάση ενός προκαθορισμένου σχεδίου που συνέλαβαν και εκτέλεσαν με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο, αρχικά οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλικοί, στις αρχές του πολιτισμένου βέβαια 20ου αιώνα» σημειώνει ότι «Η εξολόθρευση ενός ολόκληρου λαού μόνο γιατί είναι αυτός που είναι! Μια φρικαλεότητα, ενώ ο πολιτισμένος κόσμος υπνοβατούσε, επιτρέποντας να γίνει ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που μόνο η δική μας λήθη μπορεί να παραγράψει».

«Το Ολοκαύτωμα, η Γενοκτονία των Αρμενίων, τόσα εγκλήματα που χαράχτηκαν στην παγκόσμια συνείδηση, αναγνωρίστηκαν. Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού δεν έχει ακόμη βρει ακόμα την θέση της στη Συνείδηση της Διεθνούς Κοινότητας ως τέτοια, παρά τα διαθέσιμα στοιχεία που με πολύ κόπο και συστηματική έρευνα έχουν μαζευτεί για τον συνολικό αριθμό των νεκρών» σημειώνει ακόμα η βουλευτής του ΚΙΝΑΛ.

«Πόσο ανεχόμαστε να θεωρείται ο σφαγιασμός ενός ολόκληρου λαού ως «ατύχημα της ιστορίας»; Tο ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων, σε αντίθεση με αυτή του Ισραήλ και της Αρμενίας, αναδείχθηκε με τεράστια καθυστέρηση» επισήμανε η κ. Κεφαλίδου και συμπλήρωσε με μια αναφορά στο μέλλον: «Την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου τη χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε μπροστά! Να μας κεντρίζει διαρκώς, να μην ξεχνάμε την καταστροφή που μπορεί να φέρει η μισαλλοδοξία, οι ακραίες ιδεολογίες, ο ρατσισμός και ο διχασμός. Η συλλογική μνήμη είναι αυτή που μας οδηγεί να προσδιορίζουμε την ευθύνη μας απέναντι στην ανθρωπότητα και την Ιστορία. Η αποδοχή αυτής της ευθύνης είναι η μεγαλύτερη τιμή για τους χιλιάδες ανθρώπους που χάθηκαν.

Τη μνήμη τη χρειαζόμαστε για να ξέρουμε ότι μπορούμε. Η σημερινή ακμαία Ποντιακή Κοινότητα είναι η νίκη της ύπαρξης απέναντι στην ανυπαρξία.

Όσο ο κεμεντζές (η ποντιακή λύρα) και το τουλούμ θα παίζουν, όσο θα φτιάχνονται πισία, λουχούλια, χαβίτς και κοφτάδες, όσο θα ξεσηκωνόμαστε με τη λεβεντιά της Σέρας και του Πυρρίχιου, όσο θα σκαρώνουμε και θα γελάμε με τα ποντιακά ανέκδοτα, όσο θα ζητάμε η Πολιτεία να περιλάβει στα σχολικά βιβλία όλων των βαθμίδων την ιστορία του Παρευξείνιου Ποντιακού Ελληνισμού, όσο θα επιμένουμε να θυμόμαστε και να προχωράμε, θα τιμούμε τη μνήμη αυτών που χάθηκαν, και ποιος ξέρει κάπου μπορεί:

Ο Βασίλειος Ανθόπουλος από το Κιζίκ, ο περίφημος «Βασίλαγας», ο οπλαρχηγός Ευκλείδης Κουρτίδης από τη Σάντα, ο Θεοφύλακτος Θεοφυλάκτου από την Αργυρούπολη, ο «Γιατρός», ο Χρήστος Καλαντίδης, ο «Ακτινολόγος», ο Γιώργος Κανδηλάπτης, ο επονομαζόμενος «Παπαδιαμάντης του Πόντου», ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, ο Μίμης Κεφαλίδης, ο πατέρας μου και τόσοι άλλοι, μα τόσοι άλλοι Πόντιοι που έδωσαν τη ζωή τους για την αναγνώριση αυτής της μεγάλης ιστορικής αλήθειας, για τον Ποντιακό Ελληνισμό, θα αισθάνονται ότι όλα αυτά που έκαναν δεν πήγαν χαμένα. Άξιζαν τον κόπο.

Κι αυτή η δεύτερη καρδιά του παρελθόντος θα συνεχίζει να χτυπάει μέσα μας και να κρατάει τον ρυθμό για το μέλλον μας».