Η σχέση του μαέστρου με τον Γιώργο Θεοφάνους ξεκινά το μακρινό 1990, όταν ο νεαρός Θεοφάνους αποφασίζει να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Ο Γ. Κατσαρός προεδρεύει στην κριτική επιτροπή, που αποτελείται από “ιερά τέρατα” της μουσικής σκηνής. Η ενορχήστρωση του τραγουδιού του νεαρού Κύπριου τους μαγεύει και του δίνουν το Βραβείο Ενορχήστρωσης. Την επόμενη χρονιά, ο Θεοφάνους “προβιβάζεται” σε ενορχηστρωτή του φεστιβάλ.

Δεν είναι ο μόνος που έχει βοηθήσει. Το όνομα του κορυφαίου συνθέτη συνδέεται με του Τόλη Βοσκόπουλου (αν και, όπως έχει εξομολογηθεί, στην αρχή δεν του άρεσε και τόσο η φωνή του), του Γιάννη Πουλόπουλου, του Γιάννη Πάριου (τον οποίο “βάφτισε” καλλιτεχνικά, ψηφίζοντας το “Πάριος” αντί για το “Παριανός”). Μερικά από τα δημοφιλέστερα τραγούδια του Γιάννη Καλατζή φέρουν την υπογραφή του Κατσαρού. Η δεκαετία του ΄70 χρωματίστηκε από τον “Επιπόλαιο”, τον “Σταμούλη τον Λοχία”, το “Ας είμαστε ρεαλισταί”, το “Πάμε για ύπνο Κατερίνα”, το “Δεν υπάρχει ευτυχία”, την “Κυρά Γιώργαινα” και δεκάδες άλλες δημιουργίες του, πολύ συχνά σε συνεργασία με τον μυθικό στιχουργό Πυθαγόρα. Ήταν ο πρώτος που αγκάλιασε μουσικά τη Μαρινέλλα, όταν ξεκίνησε προσωπική καριέρα. Η λίστα των συνεργασιών του με ονόματα που στη συνέχεια απογειώθηκαν είναι ατέλειωτη. Μέχρι σήμερα, το μεγάλο του απωθημένο είναι η Χάρις Αλεξίου, με την οποία δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δουλέψει.

Τι είναι εκείνο που τον ωθεί να βοηθήσει κάποιον; “Καταρχήν, πρέπει να μου το ζητήσει”, λέει χαμογελαστά. “Έπειτα, μετράει η καλοσύνη και η αγάπη του. Γιατί εμείς οι δημιουργοί έναν σκοπό έχουμε: να αγαπήσουμε, μαζί με τους συνεργάτες μας, τη μουσική- η οποία σήμερα περνάει κρίση. Προσπαθούμε όσο μπορούμε, λοιπόν, να μην πάνε χαμένα τα ταλέντα”.

Το έκανε και μέσω της θρυλικής εκπομπής “Να η Ευκαιρία”, το πρώτο τηλεοπτικό talent show, από όπου βγήκαν τραγουδιστές όπως ο Θέμης Αδαμαντίδης, η Γλυκερία, ο Βασίλης Λέκκας, ο Μανώλης Λιδάκης, η Νέα Βενετσάνου. Ως φανατική τηλεθεάτρια τότε, τον θυμάμαι να διατηρεί μια θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στην αυστηρότητα του σκηνοθέτη Γρηγόρη Γρηγορίου, της κριτικού Ροζίτας Σώκου και του στιχουργού Λευτέρη Παπαδόπουλου και στην σχεδόν μητρική γλυκύτητα της χορεύτριας Σάσας Ντάριο. “Ακριβώς αυτό που λέτε”, συμφωνεί. “Ισορροπία”.

Ανέκαθεν παρών και ενεργός, περικυκλωμένος από αστέρες του πενταγράμμου ή της μεγάλης οθόνης, αλλά και από μεγιστάνες όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Γ. Κατσαρός ήταν πάντα σεμνός και μετρημένος. Λίγα λόγια και καλά. Και όχι, η έννοια “σταρ” δεν του λέει τίποτα, ούτε για τους άλλους ούτε για τον εαυτό του. “Δίνω την ίδια αξία στον εαυτό μου και στους άλλους. Πιστεύω ότι το ίδιο δικαίωμα που έχει να εργάζεται ο υδραυλικός, το έχω κι εγώ. Και, βέβαια, ποτέ δεν είπα για μένα “κοίτα να δεις τι καταπληκτικό τραγούδι έγραψα”. Ποτέ δεν θα το πω. Δεν το αισθάνομαι”.

Αν τον ρωτήσεις πού εντοπίζει την κρίση στη μουσική μας σήμερα, στη σύνθεση και στον στίχο ή στην ερμηνεία, θα απαντήσει “Ιδιαίτερα στο ελληνικό τραγούδι, και στα δύο”. Αν θελήσεις να ανιχνεύσεις πότε γράφεται η καλύτερη μουσική, μέσα από τη μελαγχολία ή τη χαρά, θα σου πει πάλι “Και στα δύο. Όμως, εγώ έγραφα πάντα πάνω στον στίχο. Το μόνο τραγούδι που δεν έγραψα έτσι ήταν το “Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄ αγόρι μου”, που πήγε στη Eurovision. Ο Πυθαγόρας έγραψε τον στίχο πάνω στη μουσική μου ”.

Εκείνη η Eurovision του 1974 ήταν ιστορική, αφού ανέδειξε ένα από τα μεγαλύτερα ποπ συγκροτήματα όλων των εποχών. Είχε αντιληφθεί πόσο αξιόλογοι ήταν οι ABBA; “Αμέσως!”, λέει ο Γ. Κατσαρός. “Δεν είχα, βέβαια, μαντέψει ότι θα έπαιρναν το βραβείο, γιατί εκείνη τη χρονιά υπήρχαν και άλλοι αξιόλογοι. Θυμάμαι, επίσης, πόσο πολύ είχε αρέσει η Μαρινέλλα. Φορούσε παντελόνι και κρατούσε ένα ντέφι στο χέρι. Τότε, ήταν πρωτοφανής αυτή η εμφάνιση!”

Με αφορμή την φετινή, πολιτικοποιημένη Eurovision, τον ρωτώ πώς νιώθει για τον συνδυασμό  πολιτικής και μουσικής. “Η μουσική δεν έχει ανάγκη από βοήθεια. Όταν είναι αξιόλογος ο καλλιτέχνης και πατάει γερά στα πόδια του, δεν έχει ανάγκη πολιτικής. Πολιτικής κομμάτων, εννοώ”.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει χώρος για πραγματική φιλία στο καλλιτεχνικό τοπίο. “Υπάρχει”, απαντά με σιγουριά. “Εγώ έχω έναν φίλο που για μένα είναι αδελφός. Λέγεται Μίμης Πλέσσας. Είναι πολύ σπουδαίος, ακούγονται τόσο ωραία τα τραγούδια του, τόσα πολλά τραγούδια…”

Πρόσφατα, κυκλοφόρησε ένα ντοκιμαντέρ για έναν άλλο μεγάλο συνθέτη, τον Γιάννη Σπανό.  Αν φτιαχνόταν μια ταινία για τον Γ. Κατσαρό, τι δεν θα ήθελε να λείπει από αυτήν; “Η παρουσία της γυναίκας μου. Της έχω μεγάλη υποχρέωση, γιατί μου μεγάλωσε δύο αγόρια και δεν πρόλαβε να τα ευχαριστηθεί”.

Τον Μάρτιο συμπλήρωσε τα 90 του χρόνια, αλλά διατηρεί την αντοχή που απαιτεί το σαξόφωνο, γιατί προσέχει τους πνεύμονές του. Αποφεύγει από μικρός το κάπνισμα και το πολύ αλκοόλ- ”ένα ουίσκι τη  βραδιά, το πολύ δύο”.

Όταν κάποιος έχει καταφέρει τόσα πολλά, τι όνειρα απομένουν απραγματοποίητα; “Ποτέ δεν επεδίωξα κάτι συγκεκριμένο”, απαντά ο Γ. Κατσαρός. “Πιστεύω στο “Αν είναι να ΄ρθει θε να ΄ρθεί,  αλλιώς θα προσπεράσει”. Ζω την κάθε μέρα. Μια τέτοια συζήτηση είχα τηλεφωνικώς και με τη Νάνα-η Μούσχουρη είναι ξαδέλφη μου, ο πατέρας μου και η μητέρα της είναι δύο αδελφών παιδιά. Κατσαρού λέγεται η μητέρα της. Μιλάμε συχνά. Είναι πολύ απλός άνθρωπος η Νάνα”.

Τι θα έλεγε στον νεαρό εαυτό του, αν τον συναντούσε σήμερα; “Να αγαπήσει τη μουσική. Αν θέλει να προοδεύσει”.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ο Γιώργος Κατσαρός ξεκίνησε από τα 7 του χρόνια στη Φιλαρμονική της Κέρκυρας, συνειδητοποιεί ότι εκείνο το αγόρι έκανε ακριβώς αυτό.