Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν εδώ και δύο χρόνια ότι τις επόμενες εκλογές θα τις κερδίσουν οι Εργατικοί. Ακόμα και χωρίς (σαφές) πρόγραμμα. Οι Συντηρητικοί είχαν τόσο πολύ αυτοϋπονομευτεί ώστε δεν παρείχαν τα εχέγγυα και την εικόνα σοβαρότητας για να τους εμπιστευθούν και πάλι οι Βρετανοί. Αλλωστε, τους είχαν εμπιστευθεί από το 2010 σε τέσσερις συνεχείς αναμετρήσεις: 2010, 2015, 2017 και 2019. Οταν είδαν ότι ο Μπόρις Τζόνσον υπονόμευε την Τερέζα Μέι, που διαδέχθηκε τον Κάμερον και νίκησε στις εκλογές του 2017 για να τη διαδεχθεί (το κατάφερε) και 5-6 άλλοι υπονόμευαν στη συνέχεια τον Τζόνσον για να τον ρίξουν (το κατάφεραν κι έτσι αναδείχθηκαν η ανεκδιήγητη Λιζ Τρας, που μπέρδευε χώρες με πόλεις και ηπείρους, καθώς και ο πολυεκατομμυριούχος αλλά ακατάλληλος Ρίσι Σούνακ) άρχισαν να φεύγουν από τους Συντηρητικούς. Και επειδή στη Βρετανία είναι παγιωμένος ο δικομματισμός (και μέσω του σκληρού πλειοψηφικού συστήματος των 650 μονοεδρικών περιφερειών, όπου ο πρώτος κερδίζει την έδρα) στράφηκαν στους Εργατικούς. Οι οποίοι εξάλλου ήταν εκτός εξουσίας για 14 χρόνια. Και ήρθε η σειρά τους. Δεν είναι γνωστό πόση ανοχή και άνεση χρόνου θα έχουν για να λύσουν άμεσα προβλήματα, αλλά οι Βρετανοί ελπίζουν ότι η νέα εξουσία θα έχει έτοιμη τη λίστα των άμεσων προτεραιοτήτων.