Ο Γκέερντ (Χέιρντ, κατά τους γνωρίζοντες την ελληνική απόδοση των ολλανδικών) Βίλντερς δεν είναι χθεσινός. Πάνω από είκοσι χρόνια στην πολιτική, βουλευτής, ιδρυτής και αρχηγός κομμάτων της εθνικιστικής Δεξιάς, έχει σταθερή παρουσία στην Ολλανδία. Παλαιότερα, όπως συνέβαινε και με τη Λεπέν, ήταν σχεδόν αμαρτία να πεις το όνομά του, αφού εξέφραζε ακραίες θέσεις. Τα τελευταία χρόνια έχουν αμβλυνθεί οι «αμαρτίες». Σε Ιταλία και Ουγγαρία κυβερνούν ιδιότυποι εθνικιστές, στις σκανδιναβικές χώρες μετέχουν συχνά στις κυβερνήσεις σκληρά δεξιά κόμματα, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία εμφανίστηκαν ξαφνικά και διεκδικούν ρόλο. Μόνο ανυποψίαστοι και μη ενημερωμένοι πολίτες εκπλήσσονται. Αν σχηματιστεί κυβέρνηση στην Ολλανδία με «κορμό» το PVV (Κόμμα για την Ελευθερία) θα πρόκειται για την τρίτη εθνικιστική κυβέρνηση χώρας-μέλους της Ε.Ε. Το ρεύμα κατά της ισλαμικής μετανάστευσης (λίγο ενδιαφέρει τους πολίτες αν το εξτρεμιστικό Ισλάμ «καπελώνει» το ειρηνικό) μεγαλώνει. Η προοπτική «ισλαμοποίησης της Ευρώπης» (που απασχολεί εδώ και μερικά χρόνια ακόμα και τη λογοτεχνία - βλέπε το ενδιαφέρον μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ «Η υποταγή») τρομάζει. Οπως προκύπτει, το ρεύμα βρίσκει πολιτική έκφραση σε σχήματα «αδόκιμα». Το κυριότερο; Τα έως πριν από λίγο στην πυρά ριπτόμενα ακροδεξιά κόμματα και πρόσωπα, σήμερα έχουν απενοχοποιηθεί και συχνά αποτελούν εναλλακτική λύση.