Δύσκολο πράγμα η (πολιτική) συγκατοίκηση. Δικός τους πολιτικά ο όρος (cohabitation) που χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα τις δεκαετίες ’70 και ’80, όταν σχεδιαζόταν ή συνέβαινε πολιτικές δυνάμεις με μεγάλες αντιθέσεις να συγκυβερνούν. Πρακτικά το ζήσαμε επί προεδρίας του σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν το 1986, όταν κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές η Δεξιά του Ζακ Σιράκ. Επαναλήφθηκε αργότερα με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Η Γαλλία έδειξε αντοχή στις εσω-δημοκρατικές συγκρούσεις. Συμβαίνει και τώρα επί προεδρίας Μακρόν, που έχασε την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Με μια ουσιαστική διαφορά. Ούτε το κόμμα του (Αναγέννηση) ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση (Εθνικός Συναγερμός, διάδοχο σχήμα του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου) έχουν κοινοβουλευτική ιστορία, συγκρότηση και εμπειρία.

Το μεν κόμμα Μακρόν περιλαμβάνει πολιτικούς απ’ όλους τους χώρους (σοσιαλιστές, συντηρητικούς, ανένταχτους κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς κ.λπ.), άρα δεν έχει άλλον συνεκτικό ιστό πλην της εξουσίας. Το δε κόμμα της Λεπέν μπορεί να έχει μεγαλύτερη συνοχή, αλλά δεν διακρίνεται για την πίστη του στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Τα «κανονικά» κόμματα της αστικής δημοκρατίας (συντηρητικοί Γκωλικοί και σοσιαλιστές) αποτελούν πια μικρές ή μικρομεσαίες κοινοβουλευτικές ομάδες. Η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν δεν προσφέρεται για συναινέσεις, οπότε η συγκατοίκηση μοιάζει αίφνης πρωτόγνωρη (ενώ δεν είναι) και δύσκολη. Και ο Μακρόν αρκετά άπειρος πολιτικά για να χειριστεί την κρίση.