Η Ολλανδία είναι μια χώρα με πολλές αντιφάσεις, όπως άλλωστε και αρκετές άλλες χώρες. Μια βασική αντίφαση αφορά από τη μία την ακραία -ελεύθερη- αντίληψή της για μειονότητες και κοινωνικές ομάδες όπου είναι (απο)δεκτά τα πάντα, και από την άλλη τη σκληρή προτεσταντική (καλβινιστική) πολιτική της στην οικονομία, στην εργασία και στις αξίες της ζωής. Αλλωστε, η Ολλανδία έχει και παλαιότατο, ιδρυθέν το 1918, κόμμα καλβινιστών (Reformed Political Party) με σταθερή, μάλιστα, παρουσία στη Βουλή. Στο δεύτερο σκέλος έχουμε να κάνουμε με την πρωτογενή αρχή της ηθικής μέσω εργασίας, κέρδους και εξατομίκευσης. Το σύνολο των αξιών που συνθέτουν αυτή την ηθική καθιστά καχύποπτη τόσο την εξουσία όσο και σημαντικό μέρος της κοινωνίας έναντι αυτών που για κάποιους λόγους χρήζουν βοηθείας. Αυτή τη φορά ήταν ύποπτοι οι μετανάστες και πρόσφυγες (αλλά και φτωχότεροι αυτόχθονες Ολλανδοί) που έπαιρναν επιδόματα. Οι Αρχές έβγαλαν παράνομη τη διαδικασία και οι δικαιούχοι επέστρεψαν τα χρήματα, φυτοζωώντας στη συνέχεια. Ομως, η σχετική κοινοβουλευτική έρευνα απέδειξε ότι οι Αρχές έκαναν λάθος (επιδεικνύοντας και υπερβάλλοντα ζήλο κατά της προνοιακής πολιτικής) και η κυβέρνηση τώρα βρίσκεται σε θέση κοινωνικής απολογίας. Στις εκλογές της 17ης Μαρτίου θα φανεί το κόστος γι’ αυτήν.