Τα πράγματα στη ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση είναι στα χέρια των δυνάμεων που πάντα είχαν λόγο στην περιοχή. Οχι τόσο των τοπικών. Αίγυπτος, Λίβανος, Ιορδανία, Συρία υπάρχουν -η καθεμία με τα προβλήματά της- και δεν θέλουν να αποτελέσουν μέρος του προβλήματος παίζοντας τον ρόλο της λύσης. Αλλες δεν θέλουν παραπάνω Παλαιστίνιους πρόσφυγες και άλλες προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν (ή να προστατεύσουν την υπάρχουσα δομή) ως χώρες. Ετσι, φτάνουμε σε τρεις μεγάλους. Τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Ε.Ε. Η τελευταία αποκλείεται, καθώς δεν αποτελεί ενιαία οντότητα με ένα κοινό συμφέρον στην περιοχή. Οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον τόσο σεβαστές στην περιοχή ούτε από τον στενό συνεργάτη τους, το Ισραήλ, το οποίο επιδεικνύει συχνά «ανυπακοή» στις αμερικανικές οδηγίες, προτάσσοντας τις δικές του αξίες για επιβίωση και επικράτηση. Η Ρωσία έχει να ασχοληθεί με άλλα (Ουκρανία και νέο ρόλο στην ευρύτερη «γειτονιά της»), με αποτέλεσμα να έχει εγκαταλείψει και την προστατευόμενή της Συρία. Αν δεν υπάρξει αλλαγή προτεραιοτήτων, το Ισραήλ θα αφεθεί να ολοκληρώσει το σχέδιό του. Και τότε, εκτός από την καταστροφή του παλαιστινιακού πληθυσμού, θα ελλοχεύει πάντα η ισχυρή πιθανότητα ανάμειξης και άλλων γειτονικών χωρών στον πόλεμο. Τότε, όμως, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα.