Η Ν.Δ. ξεκίνησε να αποτελεί παθητική επιλογή «Αναγκαίου κακού» 46% και «χιαστί» σκαρφάλωσε παραμονές των εκλογών στο 43% ως ενεργητική επιλογή «Δημιουργία νέου πλαισίου καλύτερης λειτουργίας της χώρας». Κεντρικός άξονας γι’ αυτό ήταν η επικράτηση της ιδέας της «Ισχυρής ανάπτυξης», που αποτέλεσε και αποτελεί το νέο «Θαύμα» μετά το «Λεφτά υπάρχουν» και το «Θα σκιστούν τα μνημόνια με μια κίνηση και έναν νόμο».

Ωστόσο, η «Ισχυρή ανάπτυξη», μεταξύ άλλων, εμπεριέχει πάνω από όλα τη διάσταση του «Γρήγορα», εκτός από την αποτελεσματικότητα. Αυτό το «Γρήγορα», βεβαίως, το γνωρίζει η Ν.Δ. και γι’ αυτό πιθανά δημιούργησε τη συγκεκριμένη δομή κυβέρνησης, που διαθέτει πολλούς τεχνοκράτες και μεγάλο πληθυσμό ατόμων.

Εδώ ακριβώς είναι που κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος. Το σχήμα έχει δύο απειλές: α) Την υπερ-δημιουργικότητα νομοσχεδίων και αλλαγών νόμων, κάτι που μπορεί να προκαλέσει ένα είδος πολιτικής ζάλης στο μυαλό των πολιτών, οι οποίοι ενδέχεται να μην προλαβαίνουν να απορροφήσουν και να κρίνουν το παραγόμενο έργο ως προς τα συμφέροντά τους. β) Την πιθανότητα σε περιπτώσεις συναρμόδιων υπουργείων να προκύψει το φαινόμενο των «συγκρουόμενων» λόγω ανάγκης για ταχύτητα και υπερπληθυσμού αρμοδίων.

Συνεπώς, οι προγραμματικές δηλώσεις αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία, διότι -εκτός από το τι θα γίνει- οφείλουν να θέσουν τάξη και προτεραιότητες σε ότι ειπωθεί.