Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να βλέπουμε παντού δράκους, βυζάντια, σκιές και μάγισσες. Στο πρόσφατο lockdown τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: α) όλοι οι δείκτες ξέφυγαν, β) το φαινόμενο στατιστικά έπαψε να έχει τοπικότητες, αλλά απλώθηκε ως ένα τεράστιο ίζημα σε όλον τον πληθυσμό, με αποτέλεσμα ο κίνδυνος να είναι όχι έξω αλλά μέσα από την πόρτα μας, γ) τα λύματα χτύπησαν τις καμπάνες της Μητρόπολης, δ) η ατομική υπευθυνότητα ήταν αδύνατον να λειτουργήσει μετά από τόση κόπωση, ε) οι μηχανισμοί του κράτους ήταν μπλοκαρισμένοι μεταξύ Σκύλλας (COVID-19) και Χάρυβδης (κοινωνικού αυτοματισμού, στ) οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, ζ) τα εμβόλια δεν έρχονται με τους επιθυμητούς ρυθμούς, η) ο κίνδυνος να καταστραφεί η ευκαιρία να ανακάμψει η αγορά μέσα στους επόμενους μήνες ήταν πλέον γεγονός και θ) οι αντιφατικότητες στις πολιτικές και «λοιμωξιολογικές» τοποθετήσεις στα ΜΜΕ απέκτησαν εκρηκτικές διαστάσεις.

Συνεπώς, μπροστά σε αυτό το τοπίο, δεν υπάρχει κανένα παρασκήνιο. Τα πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα. Ξαναμπαίνεις σε lockdown. Είναι προτιμότερο να κατηγορηθείς ότι παλινδρομείς με κατάληξη μια συντηρητική απόφαση παρά ότι ακροβατείς με ασαφείς αποφάσεις, προσπαθώντας να τα έχεις καλά με όλους.

Η σοβαρή στατιστική έδειχνε ξεκάθαρα ότι αν δεν λαμβάνονταν μέτρα, τότε την επόμενη εβδομάδα δεν θα υπήρχε ΕΣΥ και θα μπαίναμε στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» του ΕΓΩ.