Οσο και να έτριξε η Ε.Ε. μέσα στην οικονομική κρίση, με πολλές χώρες να νοσούν (Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία κ.λπ.), τελικά άντεξε. Η Γερμανία ήταν ο μοχλός για όλη αυτή τη διαδικασία, πατώντας πάνω σε ενοχικά θυμικά άλλων χωρών και σε εφαρμογή «μεταλλικών/άκαμπτων» μέτρων από τους θεσμούς. Σε αυτά τα πέτρινα χρόνια κανένας δεν τόλμησε να διαλύσει την Ε.Ε. για οικονομικούς, αλλά και για πολιτικούς λόγους.

Σήμερα, όμως, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική, μιας και ο «εχθρός» έρχεται από έξω και δεν υπάρχουν πλέον ενοχικά σύνδρομα στις χώρες. Είναι ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί μια «νέα συνθήκη κοινωνικής δικαιοσύνης/αλληλεγγύης».

Οι χώρες έχουν τραβηγμένα κοινωνικοπολιτισμικά χαρακτηριστικά και απαιτούν από την Ε.Ε. να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Στόχος της Ε.Ε. από τη διακήρυξή της, ήταν μια Ευρώπη με ένα σύστημα που θα «υπηρετεί» τους ανθρώπους. Κάποιες χώρες, όμως, σήμερα και όχι μόνο, φαίνονται ξανά διατεθειμένες, από κουλτούρα και συμφέρον, να βάλουν το κάρο μπροστά από τα άλογα, δηλαδή τους ανθρώπους να υπηρετούν το σύστημα.

Ολες οι μεσογειακές χώρες είναι έξαλλες και για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ε.Ε. είναι έτοιμη να διαλυθεί σε Βορρά και Νότο, εξυπηρετώντας όμως έτσι και συμφέροντα τρίτων χωρών που «χαιρέκακα» θα χοροπηδούν στα πτώματά μας.