Κάθε φορά, προς το τέλος μιας κυβερνητικής θητείας, ο εκάστοτε πρωθυπουργός βρίσκεται μπροστά στο κλασικό δίλημμα «να βρω το ξέφωτο για να κάνω πρόωρες εκλογές ή να διατηρήσω τη θεσμική μου σοβαρότητα;». Τακτική νίκη ή νίκη σοβαρότητας;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δείξει με όλους τους δυνατούς τρόπους (συμπεριφορικά και λεκτικά) ότι ολόκληρο το «είναι» του, επιθυμεί τη θεσμικότητα, τη σοβαρότητα και την υστεροφημία του.

Ωστόσο, γύρω του υπάρχουν τέσσερις σειρήνες: α) Η οικονομική συγκυρία της κρίσης. β) Οι προτροπές επιχειρηματικών παικτών για ηρεμία και σταθερότητα στην αγορά. γ) Οι αντίστοιχες προτροπές κρίσιμων πολιτικών δρώντων περί την Ιερουσαλήμ και δ) Ο κίνδυνος από εδώ και πέρα ο χρόνος να λειτουργεί φθοροποιά εναντίον της κυβέρνησης.

Υπάρχει, βεβαίως, και ο κρισιμότερος παράγων όλων που είναι τα «θέλω» των Ελλήνων πολιτών. Σήμερα, περίπου δώδεκα μήνες πριν από την επίσημη λήξη της κυβερνητικής θητείας, το ποσοστό των Ελλήνων που θέλουν οι εκλογές να γίνουν στο τέλος της τετραετίας είναι 50,2%. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι τον Δεκέμβριο του 2018, περίπου οκτώ μήνες πριν από την τότε λήξη της αντίστοιχης κυβερνητικής θητείας, το σχετικό ποσοστό ήταν 31,3% (≈20 μονάδες μικρότερο).

Αυτό από μόνο του δείχνει εμμέσως ότι σήμερα οι πολίτες αισθάνονται πιο κοντά σε αυτή την κυβέρνηση της Ν.Δ. από ό,τι τότε στην αντίστοιχη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιον θα ακούσει τελικά ο πρωθυπουργός: α) το ένστικτό του και τους πολίτες ή β) το ξέφωτο και τις σειρήνες;