Μια παραφρασμένη παροιμία λέει ότι «όποιος δεν μπορεί (ήτοι βαριέται) να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει». Αυτό μοιάζει να είναι το επικρατούν κλίμα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο χρόνος που παίρνει στον ΣΥΡΙΖΑ να βρει την ταυτότητά του και να απαντήσει στα καίρια γι’ αυτόν ερωτήματα του τύπου α) Πόσο Κέντρο θα πάμε; β) Πόσο σοσιαλδημοκράτες θα είμαστε; γ) Ποιος είναι ο αντίπαλος, η Ν.Δ. ή το ΚΙΝΑΛ; δ) Πώς θα σηκώσουμε από τον καναπέ όσους ψηφοφόρους μας δεν πήγαν να ψηφίσουν; ε) Πώς θα είναι οι νέες δομές του κόμματος και τα αντίστοιχα όργανα και άτομα, είναι πάρα πολύς και στο τέλος θα χάσει μονιμότερα κι άλλους ψηφοφόρους. Η πιθανή δικαιολογία ότι «μα δεν μπορώ να ασχοληθώ αυτή τη στιγμή με την αντιπολίτευση προς τη Ν.Δ. γιατί ακόμα η κυβέρνηση είναι άτρωτη» ηχεί στα αυτιά των ψηφοφόρων ως εγκατάλειψη προς τους ίδιους.

Οι τελευταίοι αδημονούν να δουν πάλι τον Αλέξη Τσίπρα να μάχεται εναντίον του έξωθεν εχθρού και όχι του έσωθεν. Καίγονται να ξαναπάρουν όσα απειλούνται από το φάντασμα της Δεξιάς. Αυτό που τους τρομάζει, ωστόσο, περισσότερο είναι ότι η Ν.Δ. είναι αρκετά θελκτική, που τους τραβάει ηδονικά όπως η Κίρκη τον Οδυσσέα, μιας και η σημερινή Δεξιά δεν είναι και τόσο Δεξιά και τους φαίνεται ότι «παράγει».