Η/οι πολιτική/πολιτικοί της χώρας αυτή τη στιγμή γράφουν εκ νέου ιστορία. Η κυβέρνηση μαθαίνει με ταχύτητα φωτός από τα λάθη της και διδάσκει «κυβερνησιμότητα». Ο ΣΥΡΙΖΑ διδάσκει τη συνεχή «αυτοαναπτροπή». Το ΠΑΣΟΚ διδάσκει την τακτική του «τσούκου-τσούκου», το ΚΚΕ το «γκάζι-φρένο-αμπραγιάζ» και η Ελληνική Λύση το τι σημαίνει πολιτικώς ορθό «underdog» δεξιάς λογικής.

Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ επί οκτώ μήνες κάνει επαναλαμβανόμενα «big bangs»: α) αποχωρεί ο φυσικός ηγέτης του, β) εκλέγεται ένας λαμπερός αρχηγός, που αρχικά διαθέτει γοητεία, λάμψη, αποφασιστικότητα, αυθεντικότητα, με γνώσεις αμερικανικών προσδοκιών και λούστρου, που στη συνέχεια δεν πείθει ότι γνωρίζει πώς λειτουργεί η Ελλάδα πολιτικά και διοικητικά, γ) αποχωρεί σημαντική μερίδα πολιτικών που διαφωνεί και με τον Αλ. Τσίπρα και με τον Στ. Κασσελάκη, δ) κοινός παρονομαστής είναι ότι το κόμμα δεν προλαβαίνει να μιλήσει ουσιαστικά για τα προβλήματα της Ελλάδας επί οκτώ μήνες, ε) ο νέος αρχηγός σηκώνει το γάντι και λέει «φέρτε μου αντίπαλο να αναμετρηθώ» και στ) διατυπώνει τη λάθος έκφραση «να τελειώσουμε με τα μικρά για να ασχοληθούμε με τα μεγάλα που είναι ο κ. Μητσοτάκης», ανάγοντας ως «μεγάλο» συνομιλητή τον αρχηγό της Ν.Δ. και όχι τον ελληνικό λαό και τα προβλήματά του, ως όφειλε.

Παρ’ όλα αυτά, η τοποθέτηση του Αλ. Τσίπρα να ξαναπάει ο ΣΥΡΙΖΑ σε εκ νέου εσωκομματική εκλογή αρχηγού, όταν δεν φαίνεται να υπάρχει αντίπαλος, μάλλον βοηθάει τον κ. Κασσελάκη, παρ’ όλες τις «κακές μπηχτούλες από εδώ και από εκεί μέσα στο κείμενό του».