Αν κάποιος παρατηρήσει τις δημοσκοπήσεις, θα διαπιστώσει την αξιολόγηση που κάνουν οι ερωτώμενοι τόσο ως προς τα προβλήματα που θεωρούν τα σημαντικότερα της χώρας, όσο και για εκείνα που αφορούν την καθημερινότητά τους. Σε καμία από τις δύο κατηγορίες τα εθνικά θέματα δεν συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον, παρά μόνο σε περιόδους έντασης ή έξαψης των λεκτικών «παθών» με τους γείτονες. Αυτό όμως δεν αρκεί. Η ενασχόληση με τα εθνικά θέματα μόνον… ευκαιρίας δοθείσης, δεν αποτελεί ούτε στρατηγική, ούτε σώφρονα στάση των πολιτών. Πολλώ δε μάλλον όταν έχεις απέναντί σου μηχανισμούς, οι οποίοι επενδύουν συστηματικά, παρασκηνιακά, επίμονα και με σχεδιασμό την προώθηση των θέσεών τους. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με την Τουρκία. Το ίδιο πράττουν και οι Αλβανοί και οι Σκοπιανοί.

Δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι τα εθνικά θέματα δεν απασχολούν τα αρμόδια υπουργεία, τους εντεταλμένους διπλωματικούς, στρατιωτικούς ή πολιτικούς παράγοντες. Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχουν ως «θέμα αιχμής» στην ατζέντα των πολιτών. Και είναι λογικό, έως ένα σημείο, όταν μια οικογένεια πιέζεται στην καθημερινότητά της να μην έχει ούτε τη διάθεση, ούτε τον χρόνο, ούτε την «πολυτέλεια» να ασχοληθεί με τα εκκρεμή εθνικά θέματα. Και εδώ ακριβώς ανακύπτει το τριπλό πρόβλημα…

Πρώτον, ό,τι οι πολίτες δεν θέτουν με τρόπο πιεστικό στην εκάστοτε εξουσία, περνάει στις πίσω γραμμές της επικαιρότητας. Ταυτοχρόνως δεν αναδεικνύεται ως θέμα που δημιουργεί πολιτικό άγχος στην κυβέρνηση.

Δεύτερον, ακριβώς λόγω της ευκαιριακής ενασχόλησης με τα θέματα, δίνεται η δυνατότητα σε δυνάμεις που δημαγωγούν να επενδύουν σε ψηφοθηρικά ξεσπάσματα εθνοκαπηλείας, εγκλωβίζοντας τους πραγματικά αγωνιούντες πολίτες.

Και τρίτον, από την άλλη πλευρά του άξονα δημαγωγίας, απέναντι από τους εθνοκάπηλους, εμφανίζονται οι εθνομηδενιστές οι οποίοι βρίσκουν εύφορο έδαφος και ευεπίφορους πολίτες για να «πουλήσουν» επιχειρήματα της μορφής «αντί για ένα F35 να φτιάχναμε ένα νοσοκομείο, ή να προσλαμβάναμε γιατρούς ή δασκάλους» κ.λπ.

Είναι πρωτίστως ευθύνη της κυβέρνησης, όχι μόνο να θέτει συστηματικά τα εθνικά θέματα στα διεθνή κέντρα αποφάσεων, αλλά και να τα καταστήσει τουλάχιστον ως σημαντικά στον εσωτερικό πολιτικό διάλογο. Η σιωπή (και η άγνοια) κανέναν και ποτέ δεν βοήθησε…