Υπάρχουν λογής, λογής αρνητές. Και η φύση της άρνησής τους υπαγορεύει όχι μόνο την αντιμετώπιση που οφείλει να έχει η πολιτεία απέναντί τους, αλλά και την κατάταξή τους σε… κατηγορίες.

Υπάρχουν εκείνοι που για ιατρικούς λόγους αδυνατούν να εμβολιαστούν. Αν κι εφόσον ο γιατρός τους αυτό τους υποδεικνύει, για αμιγώς ιατρικούς λόγους, τότε ορθώς πράττουν.

Υπάρχουν οι φοβισμένοι. Εδώ, οφείλουν η πολιτεία, όσοι διαμορφώνουν και εκφράζουν δημοσίως τις θέσεις της πολιτείας, αλλά και οι δημοσιολογούντες να αναλογιστούν αν και τι έχουν κάνει λάθος. Και πώς θα το θεραπεύσουν.

Υπάρχουν οι «εκ γενετής» διαφωνούντες, που σε όλα βλέπουν κάτι ύποπτο. Δεν είναι μεν γραφικοί, αλλά φανατισμένοι και εμμονικοί στη διαφωνία τους που τη βαπτίζουν -για να «αποενοχοποιηθούν»- «προβληματισμό και διάθεση βαθιάς έρευνας»…

Υπάρχουν και άλλοι, όμως. Οι «Δον Κιχώτες του άρθρου 120». Πρόκειται για εφεύρεση των τελευταίων ετών, που μοιάζει να δίνει απαντήσεις σε όλα, σαν πανάκεια: διά πάσαν νόσον και πάσα μαλακία (σ.σ.: με την έννοια του Κατά Ματθαίον).

Αυτός ο «τύπος» των αρνητών είτε καθοδηγείται από πονηρούς δικολάβους -που κερδίζουν χρήματα- είτε παρασύρεται από κατά φαντασίαν «νομομαθείς» και… αυτοανακηρυχθέντες εκφραστές της «μόνης αλήθειας».

Δεν μοιάζουν με Δον Κιχώτες επειδή διαπνέονται από τον αφελή ρομαντισμό του «Ισπανού ευπατρίδη». Αλλά επειδή μοιάζουν σε όλα τα άλλα: υποδύονται -σαν τον πραγματικό πρωταγωνιστή του Θερβάντες, τον απλό χωρικό Αλόνσο Κιχάδα- κάτι που δεν είναι, κυνηγούν ανεμόμυλους που δεν υπάρχουν, μιλάνε για έρωτα με τη Δουλτσινέα, χωρίς η ίδια να ξέρει οτιδήποτε, θεωρούν ότι όλοι οι άλλοι είναι μαγεμένοι. Και οι μόνοι συμπαραστάτες τους είναι ένα καχεκτικό άλογο κι ο γραφικός Σάντσο Πάντσα.

Στα βιβλία του Θερβάντες ο Δον Κιχώτης και ο σύντροφός του αποτελούν αντικείμενα χλευασμού…

Στα βιβλία! Βεβαίως, στο τέλος του δεύτερου βιβλίου υπάρχει η αίσθηση ότι ο Δον Κιχώτης ξαναβρίσκει τα χαμένα του λογικά. Λέτε; Να βλέπουμε ένα μυθιστόρημα σε αναπαράσταση;