Δεν ήταν στα ζητούμενα -ούτε ανέμενε κάποιος- επιστρέφοντας ο πρωθυπουργός από το «10 της Downing Street» να είχε στη σκευοφόρο του αεροπλάνου τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Αντιθέτως, εκείνο το οποίο, όντως, δεν ανέμενε κάποιος ήταν να τεθεί τόσο ευθαρσώς από πρωθυπουργό η διακαής ελληνική επιθυμία για επιστροφή των Γλυπτών.

Από το 1842, όταν ο Αλέξανδρος Ραγκαβής ως γραμματέας της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας ζητούσε την επιστροφή τους, πέρασαν δυο αιώνες. Και η «επιθυμία» για επιστροφή των Γλυπτών αντιμετωπίστηκε είτε ως αδιάφορη και γραφική, είτε ως συναισθηματική και ηθική (σ.σ: Ισως στην περίπτωση των Γλυπτών η έννοια της ηθικής να τσαλαπατήθηκε όσο ποτέ. Και τούτο διότι από το 1939 ο νόμος του Βρετανικού Μουσείου απαγόρευε την επιστροφή εκθεμάτων εξαιτίας «ηθικής υποχρέωσης». Και αυτή η ρύθμιση δεν εισήχθη για τα Γλυπτά, αλλά για… λάφυρα από επιδρομές των ναζί, που όλως περιέργως βρέθηκαν στο Βρετανικό Μουσείο…).

Είναι η δεύτερη φορά που θέτει το θέμα ο Ελληνας πρωθυπουργός στον Βρετανό ομόλογό του. Του οποίου δεν του είναι άγνωστο, άλλωστε, καθώς ως φοιτητής της Οξφόρδης είχε καλέσει τη Μελίνα Μερκούρη να «μιλήσει» για το ζήτημα…

Πλέον, με τη δεύτερη και πολύ πιο έντονη δημόσια διατύπωση της ελληνικής θέσης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τόσο στη συνάντηση με τον Μπόρις Τζόνσον όσο και στις συνεντεύξεις του στα βρετανικά ΜΜΕ, έπαψε να είναι «διακαής επιθυμία» και αναβαθμίστηκε σε «ελληνικό αίτημα».

Και πια δεν στέκουν οι βρετανικές φαιδρότητες του παρελθόντος, ότι «και να σας τα δώσουμε πού θα τα βάλετε;». Οχι μόνο διότι η αίθουσα «Duveen», όπου εκτίθενται τα Γλυπτά, «μπάζει» νερά, αλλά διότι το Μουσείο της Ακρόπολης αποτελεί παγκόσμιο σημείο πολιτιστικής αναφοράς.

Ωστόσο, το κρίσιμο είναι αν το «ελληνικό» γίνει «εθνικό» κι αν αυτό μετεξελιχθεί σε «παγκόσμιο αίτημα».

Ο σπόρος έπεσε. Και πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια για να πιάσει και να καρποφορήσει. Εως τώρα χρειαζόταν σθένος. Από τώρα απαιτείται -πραγματική- προσπάθεια.