«Οποιος θέλει βρίσκει τρόπους, όποιος δεν θέλει βρίσκει δικαιολογίες», λέει η λαϊκή σοφία. Κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη επιβεβαίωση, τότε θα αρκούσαν και μόνο οι αιτιάσεις που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί για να «παγώσει» το αίτημα διεκδίκησης της επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα.

Πρόκειται για μια... αιώνια διεκδίκηση και τούτο διότι από τα χρόνια της Επανάστασης του ’21 (γύρω στο 1826) είχε πρωτοδιατυπωθεί το αίτημα για επιστροφή των κλεμμένων.

Το γεγονός ότι από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, δύο αιώνες σχεδόν, η χώρα διεκδικεί -με εναλλασσόμενη θέρμη, ανά περιόδους, είναι η αλήθεια- την επιστροφή των Γλυπτών, σημαίνει ότι το ζήτημα και είναι και έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά «ταυτότητας»: όχι διότι μπορεί να συνδέει την Αρχαία με τη Νέα Ελλάδα, αλλά κυρίως διότι αποτελεί την «ψυχή» του έθνους. Κι αυτό φάνηκε από την ομόθυμη (με ελαχιστότατες εξαιρέσεις) αντίδραση των ελληνικών κομμάτων στην ακατανόητη αντίδραση του Βρετανού πρωθυπουργού Σούνακ, κάτι που είναι εξόχως ενθαρρυντικό. Ηταν, δε, το δεύτερο «θετικό» που μπορεί να εξαγάγει κάποιος από τη διπλωματικοπολιτική απρέπεια του ενοίκου της Downing Street. Το πρώτο ήταν η μεγάλη προβολή και δημοσιότητα που έτυχε το θέμα, τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στη διεθνή σκηνή.

Πλέον, ήγγικεν η ώρα! Ασφαλώς, όχι για να γίνει καταδρομική επιχείρηση στο Βρετανικό Μουσείο και να... πάρει η Ελλάδα πίσω τα κλεμμένα Γλυπτά. Αλλά για να αποκατασταθούν η ιστορική αλήθεια και η τάξη διά της πολιτικής οδού. Διότι πολιτικό είναι το θέμα και έτσι πρέπει να το διαχειριστεί η Ελλάδα, προκειμένου να βρεθεί λύση. Αλλωστε, ήδη από το 1963 η Βρετανία φρόντισε με νόμο να «προστατεύσει» την «κυριότητα» των κλεμμένων, βάζοντας φραγμό σε οποιαδήποτε παραχώρηση αντικειμένων του Μουσείου.

Και εννοείται ότι δεν μπορούν να αποτελούν τροχοπέδη οι πάσης φύσεως αιτιάσεις: από το τι θα γίνει αν το ίδιο ζητήσουν χώρες από την Αφρική ή η Ιταλία για τα ρωμαϊκά αντικείμενα, ή χώρες της Μέσης Ανατολής, μέχρι το ότι θα μείνει γυμνό το μουσείο. Στο κάτω-κάτω, τόσους αιώνες είναι γυμνός ο Παρθενώνας...

Είναι ώρα για «κίνηση», διότι η ακινησία ταιριάζει μόνο στα αγάλματα. Κι αυτό... όχι πάντα!