«Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες», έλεγε ο Αϊνστάιν και διατύπωνε το 1905 την ειδική θεωρία της σχετικότητας και του χρόνου. Που σε αδρές -και μη επιστημονικές- γραμμές τι λέει αυτή η θεωρία; Οτι τα ρολόγια (άρα ο χρόνος) δύο παρατηρητών που κινούνται με διαφορετική ταχύτητα γυρνούν με διαφορετικό ρυθμό, καθώς για τον ταχύτερο παρατηρητή το ρολόι γυρνά πιο αργά.

«Το παράδοξο των διδύμων» λέγεται αυτή η αρχή.

Πλην, όμως, ήρθε ο κορωνοϊός και η επιθυμία να «ξεμπερδεύουμε» αποδεικνύει ότι δεν είναι τελικώς παράδοξο. Οντως, μπορεί για κάποιους ο χρόνος να περνά γρήγορα και γι’ άλλους πιο αργά…

Ως εκ τούτου είναι και απολύτως σχετικές οι προβλέψεις για τη λήξη της πανδημίας: εξαρτάται ποιους ακούμε και σε ποιού τα λόγια θα εστιάσουμε: στους κανονικούς καθηγητές ή στους καθηγητές-τζογαδόρους; Τους τελευταίους τους συναντάμε συχνά-πυκνά να δημοσιολογούν και να διατυπώνουν εκτιμήσεις, σαν την «κακή», κατά Τσόρτσιλ, εκδοχή των πολιτικών που παρουσιάζουν σήμερα τι θα γίνει αύριο κι εξηγούν αύριο γιατί δεν έγινε…

Ας προσπεράσουμε τους «τζογαδόρους» της ελπίδας (καθηγητές, πολιτικούς και δημοσιολογούντες) κι ας επικεντρωθούμε σε όσα επιχειρούν να αρθρώσουν οι ορθολογιστές. Εκείνοι που δεν «βαφτίζουν» την επιθυμία τους επιστημονικό δεδομένο, ούτε την ανάγκη της κοινωνίας για καλά νέα, ερευνητικές εκτιμήσεις…

Τα νέα από τους ορθολογιστές μπορεί να είναι ευχάριστα, αλλά δεν χαϊδεύουν τα αυτιά. Αν και οι επιστήμονες λένε ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες, σίγουρα υπάρχει μία: η πορεία είναι σε αχαρτογράφητα νερά. Το εμβόλιο -κι ενδεχομένως τα φάρμακα στην πορεία- μπορεί να αποτελέσουν πυξίδα. Όμως, σε κάθε ταξίδι στο άγνωστο προέχει να είμαστε επιφυλακτικοί, «μετρημένοι» και προσηλωμένοι στον στόχο: την ασφαλή αναζήτηση στέρεου εδάφους.